Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Το μπαράζ αποπροσανατολισμού ... δείκτης για το τι φέρνουν αμέσως μετά

Η τακτική του αποπροσανατολισμού των εργαζομένων και του λαού από τα οξυμένα προβλήματά τους και πολύ περισσότερο από τις πραγματικές τους αιτίες προφανώς και δεν είναι κάτι καινούργιο για τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, πόσο μάλλον για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τη χρησιμοποίησε κατά κόρον ήδη από όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, για να μπορέσει να αναλάβει τελικά το τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης.
Το σχετικό μπαράζ κινήσεων αποπροσανατολισμού, ωστόσο, που ξεδιπλώνει με έναν ιδιαίτερα συγχρονισμένο τρόπο αυτήν την περίοδο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όχι μόνο δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, αλλά ίσα ίσα, με βάση και την πείρα τους, μπορεί να αποτελέσει έναν ακόμα ασφαλή δείκτη για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, με την οποία θα βρεθούν αντιμέτωπα το αμέσως επόμενο διάστημα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο...
Ανακεφαλαιώνοντας τις σχετικές παρεμβάσεις του τελευταίου διαστήματος, βλέπουμε ότι από την όλη ιστορία που έστησε η κυβέρνηση με τον εκλογικό νόμο, περάσαμε γρήγορα στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού την περασμένη Δευτέρα για τησυνταγματική αναθεώρηση, αλλά και στη νέα παράσταση που έδωσε ο ίδιος μόλις δύο μέρες μετά, ενώπιον του Κυβερνητικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής, μιλώντας για τη συγκρότηση ενός «νέου κοινωνικού κράτους για όλους».
Κάθε άλλο παρά τυχαίο...
-- Την ώρα που οι ενώσεις του κεφαλαίου και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, όπως ο ΣΕΒ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αποκαλύπτουν όλο και με λιγότερες περικοκλάδες τον αντεργατικό χαρακτήρα των νέων ανατροπών που συζητούνται στα Εργασιακά για την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου...
-- Την ώρα που ένα ένα μπαίνουν σε εφαρμογή τα αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίστηκαν όλο το τελευταίο διάστημα και τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά αρχίζουν να βιώνουν στην πράξη πια τις συνέπειές τους...
-- Την ώρα που αυξάνονται οι «αβεβαιότητες» και οι «κίνδυνοι» που διαπιστώνουν όλοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί για την πορεία ανάκαμψης της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις προβλέψεις ανάκαμψης των κερδών του εγχώριου κεφαλαίου...
-- Την ώρα που προωθείται η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή...
-- Την ώρα που η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να δίνει διαρκώς ανοιχτές διαβεβαιώσεις για την απαρέγκλιτη εφαρμογή των μέτρων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει έναντι των διεθνών συμμάχων του...
...οι δόσεις του αποπροσανατολισμού του λαού - μέσα από πρωτοβουλίες που φυσικά υπηρετούν και άλλες ανάγκες του συστήματος - πρέπει να είναι όσο πιο ισχυρές γίνεται,πρέπει πραγματικά η σχετική επιχείρηση να φτάσει σε νέα επίπεδα...
Η "Νέα Μεταπολίτευση" και η "επαναθεμελίωση της δημοκρατίας"
Οπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, κομβικό στοιχείο σε αυτήν την επιχείρηση αποπροσανατολισμού είναι η προσπάθεια να «κουκουλωθούν» με κάθε τρόπο οι πραγματικές αιτίες των προβλημάτων του λαού και φυσικά η πραγματική διέξοδος από αυτά.
Κάπως έτσι, μετά τις διάφορες... τρέλες του προηγούμενου διαστήματος, όπως ότι για την καπιταλιστική κρίση φταίνε τάχα οι «νεοφιλελεύθερες εμμονές», οι «εθελόδουλοι πολιτικοί», το ότι «καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε» κ.ο.κ. (τρέλες βέβαια που χρησιμοποιούνται ως «επιχειρήματα» ακόμα και σήμερα), ήρθε ο Αλ. Τσίπρας με την ομιλία του για τη συνταγματική αναθεώρηση για να απογειώσει το «δούλεμα» σε βάρος του λαού για τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης: «Η οικονομική κρίση ήταν τελικά το αποτέλεσμα της ήττας της μεταπολίτευσης» (!) αναφώνησε χαρακτηριστικά.
Και αφού, βέβαια, η αιτία της καπιταλιστικής κρίσης και των δεινών που αυτή φέρνει στο λαό δεν είναι το ίδιο το βαθιά σαπισμένο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά η... «ήττα της μεταπολίτευσης», έρχεται ως... λογικό επακόλουθο και το λανσάρισμα της απάτης από τον πρωθυπουργό ότι «η απάντηση στα σημερινά προβλήματα (...) δεν μπορεί παρά να είναι το πέρασμα σε μια Νέα Μεταπολίτευση»...
Την ίδια ώρα, δηλαδή, που γενικεύει την αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου, η κυβέρνηση λανσάρει τα συνθήματα της «νέας μεταπολίτευσης», της «νέας Ελλάδας», του «κοινού καλού» κ.ο.κ., συνθήματα που με χαρακτηριστική ευκολία ανταλλάσσουν τα αστικά κόμματα μεταξύ τους, ακριβώς γιατί συντελούν στο «κουκούλωμα» του ταξικού χαρακτήρα της πολιτικής που τσακίζει το λαό, στην απόκρυψη της αλήθειας ότι δεν μπορεί να υπάρχει «κοινό καλό» για τα κέρδη των μονοπωλίων και τα λαϊκά δικαιώματα.
Στο ίδιο μήκος κύματος, η κυβέρνηση μιλά για «νέο ξεκίνημα» και πλασάρει ως λύση στο λαό την «επαναθεμελίωση της δημοκρατίας», όταν όλες αυτές οι κορόνες σταματάνε έξω από τους χώρους δουλειάς, καταρρέουν μπροστά στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για ένταση της καταστολής στο εσωτερικό και κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε όλο τον κόσμο, γίνονται «αέρας» όταν οι «κατεπείγουσες» ανάγκες του κεφαλαίου οδηγούν όλες τις κυβερνήσεις του να παραβιάζουν συστηματικά, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και fast track διαδικασίες, ακόμα και όσα προβλέπονται για τη λειτουργία του αστικού κοινοβουλίου...
Ο "πάτος του βαρελιού"...
Ολα τα παραπάνω, βέβαια, με όσα περιτυλίγματα κι αν πλασαριστούν, δεν είναι αρκετά αν δεν «ντυθούν» με ορισμένες κάλπικες υποσχέσεις που να παραπέμπουν σε ορισμένα ψίχουλα - «αντισταθμίσματα» στις τεράστιες απώλειες που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι και ο λαός στο εισόδημα και τα δικαιώματά τους, υποσχέσεις για ορισμένα μέτρα ανακούφισης, πάντα συνδεδεμένες βέβαια με την «οικονομική ανάκαμψη» και τις «αντοχές της οικονομίας».
Σε αυτό το πλαίσιο, τόσο μέσα από τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης, όσο και μέσα από τις παραστάσεις του πρωθυπουργού για το «νέο κοινωνικό κράτος», η κυβέρνηση τολμά να αραδιάζει διάφορα περί «αποτελεσματικής προστασίας και διεύρυνσης των κοινωνικών δικαιωμάτων», την ίδια ώρα που όχι μόνο διατηρεί στο ακέραιο όλα τα αντιλαϊκά μέτρα των προκατόχων της, αλλά προσθέτει συνεχώς και νέα βάρη στην πλάτη του λαού, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου.
Εκεί, βέβαια, που η πρόκληση σε βάρος του λαού χτυπάει «κόκκινο», είναι στις επαναλαμβανόμενες αναφορές του πρωθυπουργού στο ότι η κυβέρνηση, παρά τους «πενιχρούς πόρους», κάνει «κοινωνική πολιτική»... «ξύνοντας κυριολεκτικά τον πάτο του βαρελιού»!
Ο μόνος «πάτος που ξύνει» η κυβέρνηση είναι ο πάτος του πορτοφολιού των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής φοροληστείας και την ακόμα μεγαλύτερη περικοπή όποιων κρατικών κονδυλίων έχουν απομείνει για την κάλυψη λαϊκών αναγκών,ακριβώς για να πανηγυρίζει μετά για την υπέρβαση των στόχων στα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα και να δίνει συνεχώς νέες φοροαπαλλαγές και νέα προνόμια κάθε είδους στο μεγάλο κεφάλαιο...
Να αξιοποιήσει ο λαός την πείρα του
Στόχος της κυβέρνησης γι' αυτήν τη συντονισμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού του λαού, την οποία ξεδίπλωσε μέσα στο κατακαλόκαιρο, είναι να την «τεντώσει» όσο πάει και στη συνέχεια.
Σε αυτήν την κατεύθυνση δείχνει άλλωστε και η ίδια η πολύμηνη διαδικασία «διαλόγου» που επέλεξε για τη συνταγματική αναθεώρηση, την οποία - πέρα από τα συνεχιζόμενα παζάρια της με τα άλλα αστικά κόμματα - θα επιδιώξει παράλληλα να την αξιοποιήσει και για να καλλιεργήσει ένα κλίμα «λαϊκής συναίνεσης» στις αντιδραστικές αλλαγές που προωθεί για την παραπέρα θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος και την προσαρμογή του στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.
Μόνο που ο λαός δεν έχει καμιά δουλειά να εγκλωβιστεί σε τέτοιου είδους μεθοδεύσεις. Την ώρα που η κυβέρνηση προετοιμάζει τα νέα βάρβαρα μέτρα και προχωρά στην εφαρμογή όσων έχουν ήδη ψηφιστεί, οι εργαζόμενοι και ο λαός χρειάζεται να αντιτάξουν τη δική τους πάλη, ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας, στο δρόμο της συσπείρωσης, της ρήξης και της ανατροπής.
Κόντρα στη συντονισμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού, ο λαός μπορεί να αξιοποιήσει την πείρα του, να βάλει στο στόχαστρο της πάλης του τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις λυκοσυμμαχίες του. Μπορεί να συγκεντρώσει δυνάμεις και να ανοίξει δρόμο για την πραγματική διέξοδο, για την κοινωνία που δε θα περιμένει... το ξύσιμο του πάτου του βαρελιού, αλλά θα είναι ο ίδιος ιδιοκτήτης όλου του πλούτου που παράγει!

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Στο "κόκκινο" οι παιδικοί σταθμοί

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει την πολιτική διάλυση των δημόσιων κοινωνικών δομών προς όφελος του κεφαλαίου και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Προχωρά στη μείωση αλλά και στην αλλαγή της χρηματοδότησης μέσα από το ΕΣΠΑ προκειμένου να εξυπηρετήσει και ουσιαστικά να ενισχύσει τους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, σε βάρος των δημοτικών παιδικών σταθμών.
Μειώνεται η χρηματοδότηση κατά 5% μετά την περσινή επίσης κατά 5% περικοπή, που είχε οδηγήσει 45.000 παιδιά εκτός παιδικών σταθμών, χρηματοδοτεί απευθείας τους γονείς και όχι τις δομές, με αποτέλεσμα πολλοί γονείς να στραφούν στους ιδιωτικούς σταθμούς, το προσωπικό που εργάζεται μέσω του προγράμματος είναι ουσιαστικά «στον αέρα» αφού η επαναπρόσληψή του είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις αιτήσεις των παιδιών.
Με δεδομένη την εδώ και χρόνια απαγόρευση προσλήψεων μόνιμου προσωπικού, οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί στην πλειοψηφία τους στηρίζουν τη λειτουργία τους και την λειτουργικότητά τους στους εργαζόμενους συμβασιούχους του ΕΣΠΑ. Η δε δομή των 300 και πλέον ΚΔΑΠ και ΚΔΑΠ ΑμεΑ στηρίζεται αποκλειστικά στους εργαζόμενους του προγράμματος. Είναι πολύ πιθανόν, λοιπόν, αρκετοί δημοτικοί παιδικοί σταθμοί να μην ανοίξουν.
Η επερχόμενη «αξιολόγηση» δομών και ο «κόφτης» που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την εφαρμογή του νέου τρόπου χρηματοδότησης, θα βρουν τους δημοτικούς σταθμούς στην πραγματικότητα να υπολειτουργούν, με ελλιπές προσωπικό, με ό,τι αυτό σημαίνει για την τύχη της δομής και των εργαζομένων σε αυτήν.
Απέναντι σ' αυτήν την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική θα πρέπει να αντιδράσουμε. Κανένας δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει αδιάφορος μπροστά στη νέα υποβάθμιση των δημοτικών παιδικών σταθμών που επιχειρείται από την κυβέρνηση και την πλειοψηφία των δημοτικών αρχών. Η Προσχολική Αγωγή δεν είναι προνόμιο, είναι δικαίωμα για όλα τα παιδιά.
Παρά τις δυσκολίες του καλοκαιριού, μπορούν άμεσα τα Διοικητικά Συμβούλια των Σωματείων Εργαζομένων στους δήμους να κουβεντιάσουν και να σχεδιάσουν την οργάνωση της δράσης από την 1η κιόλας του Σεπτέμβρη με το άνοιγμα των παιδικών σταθμών.
Ν α δημιουργηθεί ένα ευρύ μέτωπο υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της Προσχολικής Αγωγής. Μπροστά πρέπει να είναι τα Σωματεία Εργαζομένων των δήμων, εγγράφοντας στα σωματεία (όπου δεν έχει γίνει ήδη) όλους τους συμβασιούχους παιδαγωγούς σε παιδικούς σταθμούς και ΚΔΑΠ.
Να υπάρχει συντονισμός με τους Συλλόγους Γονέων στους παιδικούς σταθμούς και να οργανώσουν, με ευθύνη των Σωματείων, μέσα από τις λίστες των αιτήσεων, όλους τους ενδιαφερόμενους γονείς.
Να ανοίξει το θέμα στις τοπικές κοινωνίες, στα νέα ζευγάρια και στους νέους γονείς που θα βρουν το πρόβλημα μπροστά τους.
Να μπει το θέμα στα Δημοτικά Συμβούλια με στόχο να παρθούν αποφάσεις ενάντια στην περικοπή θέσεων και στην αλλοίωση του δημόσιου χαρακτήρα των σταθμών.
Να υπάρχει συντονισμός με Επιτροπές Ανέργων.
Να δημιουργηθεί έτσι ένα μέτωπο που θα διεκδικήσει:
-- Κανένα παιδί εκτός παιδικών σταθμών.
-- Αποκλειστικά δημόσιους ασφαλείς και σύγχρονους παιδικούς σταθμούς με κρατική χρηματοδότηση.
-- Κατάργηση των τροφείων.
-- Μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς και στα ΚΔΑΠ χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
-- Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των ειδικοτήτων με πλήρη μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα.

Βασίλης ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και Γενικός Γραμματέας της ΠΟΕ ΟΤΑ

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

"Μαχαίρι" ακόμα και στα βοηθήματα σε απόρους!

Με εγκύκλιο του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών και του υφυπουργού Εσωτερικών, η κυβέρνηση ζητά από Δήμους και Περιφέρειες να γίνουν δραστικές περικοπές σε μια σειρά δαπάνες που αφορούν ανάγκες εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών
Η εγκύκλιος των δύο υπουργών και το επίμαχο
 σημείο που ζητά να κοπούν τα βοηθήματα
σε οικονομικά αδύνατους
Σ ε νέες περικοπές προχωρά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που θα έχουν σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες. Αυτή τη φορά πρόκειται για περικοπές που αφορούν δαπάνες Δήμων και Περιφερειών και πιο συγκεκριμένα: Δαπάνες υπερωριακής απασχόλησης του προσωπικού αλλά και δαπάνες όπως: βοηθήματα σε οικονομικά αδυνάτους, επιχορηγήσεις Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (περιλαμβάνονται Παιδικοί Σταθμοί, υπηρεσίες Υδρευσης και Αποχέτευσης), αλλά και επιχορηγήσεις σε αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους.
Ετσι, μία μέρα μετά τον εμπαιγμό περί «Νέου Κοινωνικού Κράτους» και «αντιμετώπισης της ανεργίας και της ανθρωπιστικής κρίσης» και όσα ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας για να κοροϊδέψει το λαό, η κυβέρνηση εμφανίζεται να δίνει οδηγίες για το πώς θα κοπούν ακόμα και τα πενιχρά βοηθήματα που έχει δυνατότητα να δίνει ένας δήμος σε όποιον είναι άστεγος ή άπορος! `Η να ζητά από τους εργαζόμενους στους δήμους να δουλεύουν χωρίς σταματημό στο πλαίσιο του ωραρίου τους, για να αποφεύγει το αστικό κράτος να πληρώνει κάποιες υπερωρίες.
Πιο συγκεκριμένα, με εγκύκλιο που έχει ημερομηνία 22 Ιούλη, αλλά δημοσιοποιήθηκε χτες, και την οποία υπογράφουν οι: υφυπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης Γ. Μπαλάφας και αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γ. Χουλιαράκης, δίνονται οδηγίες προς Δήμους και Περιφέρειες σχετικά με το πώς θα καταρτίσουν τους προϋπολογισμούς τους για το 2017. Αυτές οι οδηγίες εξειδικεύουν παλαιότερη εγκύκλιο για την «Κατάρτιση Προϋπολογισμού Γενικής Κυβέρνησης Οικονομικού Ετους 2017». Και αξίζει να σημειώσουμε ότι όλο αυτό το πλαίσιο των αποφάσεων και των εγκυκλίων είναι βασισμένο στα τρία Μνημόνια των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ αλλά και ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, καθώς και στα Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα Δημοσιονομικής Προσαρμογής που τα συνοδεύουν.
Ηδη, από χτες που δημοσιοποιήθηκε το θέμα, έγινε προσπάθεια από τα κυβερνητικά επιτελεία να παρουσιαστεί σαν ένα νοικοκύρεμα σε περιττές και αλόγιστες δαπάνες. Ομως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τι προβλέπει η εγκύκλιος, αλλά και τι σημαίνουν όλα όσα προβλέπει:
Οπως αναφέρεται: «Σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι έχουν αναληφθεί υποχρεώσεις και πραγματοποιηθεί δαπάνες καθ' υπέρβαση των εγγεγραμμένων πιστώσεων του προϋπολογισμού, τα ποσά που αναλογούν στο ύψος αυτών καταλογίζονται σε βάρος των οργάνων που ενέκριναν ή συνέπραξαν στην εκτέλεση της δαπάνης». Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εάν κάποιος δήμος θεωρήσει μέσα στο 2017 ότι υπάρχει ανάγκη να εγκρίνει ένα κονδύλι για την κάλυψη αναγκών είτε σε υπηρεσίες Πρόνοιας (π.χ. παιδικοί σταθμοί, Βοήθεια στο Σπίτι κ.λπ.) τότε θα πρέπει να το πληρώσει ο ίδιος ο φορέας και πιο συγκεκριμένα οι δημοτικοί ή περιφερειακοί σύμβουλοι, οι αρμόδιοι υπάλληλοι των Διευθύνσεων κ.λπ. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, δεν υπάρχει περίπτωση να δοθεί κανένα ποσό, ακόμα κι αν υπάρξει κάποια σοβαρή ανάγκη για την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων. Αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτό ίσχυε και πριν τις εγκυκλίους, απλά τώρα τονίζεται ότι είναι ανάγκη να τηρηθεί απαρέγκλιτα, ενώ υπάρχει και το στοιχείο του ωμού εκβιασμού.
Κόψτε από παντού!
Οι σχετικές εγκύκλιοι επισημαίνουν την «ανάγκη άσκησης περιοριστικής πολιτικής στις δαπάνες γενικότερα, με υποχρέωση συγκράτησης αυτών στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα». Μάλιστα, ενδεικτικά αναφέρονται οι κατηγορίες δαπανών στις οποίες πρέπει να εξεταστεί η δυνατότητα πρόβλεψης χαμηλότερου ύψους ποσών σε σχέση με το προηγούμενο οικονομικό έτος:
1. «Οι δαπάνες υπερωριακής απασχόλησης του προσωπικού, οι οποίες πρέπει να αποβλέπουν στην αντιμετώπιση των έκτακτων υπηρεσιακών αναγκών και να εγκρίνονται, αφού πρώτα εξαντληθούν όλα τα περιθώρια αξιοποίησής του εντός του ωραρίου εργασίας».
Τι σημαίνει αυτό; Οτι οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες Δήμων και Περιφερειών θα πρέπει να δουλεύουν ασταμάτητα, ώστε να βγάζουν τη δουλειά στο πλαίσιο του ωραρίου τους, για να γλιτώνει την πληρωμή των υπερωριών το κράτος. Ομως, ήδη με δεδομένη την απαγόρευση προσλήψεων από το 2010, από το πρώτο Μνημόνιο και τις συνεχείς περικοπές ακόμα και για συμβασιούχους, όσοι εργαζόμενοι δουλεύουν σε κάποιες υπηρεσίες κάνουν δουλειά για 2 ή για 3. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συμβαίνει σε πολλούς δήμους στον τομέα της καθαριότητας. Εκεί όπου αναγκάζονται να δουλεύουν ακόμα και 12 ώρες, όσοι εργαζόμενοι έχουν απομείνει. Αυτή η πρακτική - με δεδομένες τις ελλείψεις προσωπικού αλλά και τις ανάγκες να παραμένουν αυξημένες - θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών των δήμων.
2. «Οι πάσης φύσεως προαιρετικές δαπάνες, όπως οι επιχορηγήσεις Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ), αθλητικών και πολιτιστικών συλλόγων, βοηθήματα σε οικονομικά αδυνάτους κ.λπ., πρέπει να περιορισθούν στις απολύτως αναγκαίες και επιβεβλημένες, κινούμενες στα υπό του νόμου προβλεπόμενα όρια και υπό τον περιορισμό της δυνατότητας χρηματοδότησης αυτών από τις αναμενόμενες εισπράξεις του δήμου».
Τι σημαίνει αυτό; Οι δήμοι έχουν με βάση το νόμο τη δυνατότητα να δίνουν κάποια - στην κυριολεξία - πενιχρά επιδόματα σε ανθρώπους που δεν έχουν πού να μείνουν, δεν έχουν να φάνε. Γιατί έτσι κι αλλιώς γενικευμένη επιδοματική πολιτική σε λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να κάνουν οι δήμοι και οι περιφέρειες. Τι λέει τώρα η κυβέρνηση; Κόψτε τα και αυτά. Επιπλέον, σε ό,τι αφορά τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, πρέπει να πούμε ότι σε αυτά είναι ενταγμένοι οι Παιδικοί Σταθμοί, οι επιχειρήσεις Υδρευσης και Αποχέτευσης, αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Στην πραγματικότητα, αυτό που θα συμβεί είναι, για παράδειγμα, να γίνουν περικοπές σε προσωπικό, σε φαγητό, σε καθαριότητα σε άλλες δραστηριότητες απαραίτητες για τα βρέφη και τα νήπια σε παιδικούς σταθμούς. Με αυτήν τη λογική, προχωρά η κυβέρνηση στο πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει. Και για «κερασάκι», η εγκύκλιος προβλέπει ότι εάν θέλει ένας δήμος να παρέχει τέτοιες υπηρεσίες θα πρέπει αυτές να τις χρηματοδοτούν οι εισπράξεις του Δήμου. Δηλαδή, οι εισπράξεις από φόρους και τέλη που επιβάλλονται και πληρώνονται από τις εργατικές οικογένειες.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Βαφτίζουν "κοινωνική πολιτική" την πολιτική φτωχοποίησης του λαού

Ε νάμιση χρόνο μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ενώ κλιμάκωσε την αντιλαϊκή πολιτική ψηφίζοντας το 3ο μνημόνιο, συνέχισε να εφαρμόζει κατά γράμμα όλα τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενώ φόρτωσε στην πλάτη του λαού και νέα, εμφανίστηκε χτες να μιλάει για τη δημιουργία του «νέου κοινωνικού κράτους». Το κράτος, όμως, αυτό ούτε «νέο» είναι, ούτε πολύ περισσότερο «κοινωνικό». Αντίθετα, αποτελεί στήριγμα της άγριας επίθεσης στο εργατικό - λαϊκό εισόδημα, των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις και των σκληρών χαρατσιών σε μισθωτούς, συνταξιούχους, φτωχούς αγρότες και χρεοκοπημένους ελευθεροεπαγγελματίες. Για τα μέτρα δε που εξήγγειλε ούτε το «να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι» δεν ισχύει.
Με πρόσχημα το ότι παρέλαβε από τους προηγούμενους «καμένη γη», ο Αλ. Τσίπρας ανακοίνωσε χτες, κατά τη συνεδρίαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής (ΚΥΣΚοιΠ), ελάχιστα και προσωρινά ψίχουλα σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες που και η δική του πολιτική έριξε σε συνθήκες εξαθλίωσης. Ουσιαστικά, επιχειρεί να εκπαιδεύσει το λαό να αποδεχτεί να ζει με τα ελάχιστα, να αποδεχτεί τη βαρβαρότητα και τη μιζέρια ως αναγκαίο κακό, να συμβιβαστεί με τη φτώχεια και την ανέχεια, να κατεβάσει και άλλο τον πήχη των απαιτήσεών του. Εφτασε στο σημείο να παρουσιάσει ως πυλώνες (7 τον αριθμό) της κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης μέχρι και το νόμο - λαιμητόμο για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις νέες ανατροπές στα Εργασιακά που μαζί με το κουαρτέτο προωθεί!
Ειδικότερα για την Υγεία, έκανε λόγο για «πλήρη και ισότιμο τρόπο απόλαυσης του δικαιώματος στην Υγεία» από τους ανασφάλιστους και για «πρόσβαση χωρίς οικονομικούς φραγμούς». Στην πραγματικότητα, ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι πληρώνουν και θα συνεχίσουν να πληρώνουν δισεκατομμύρια ευρώ (5,2 δισ. οι ιδιωτικές πληρωμές το 2014 σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ) για εκατοντάδες εξετάσεις, ιατρικά βοηθήματα, θεραπείες, που έχουν κοπεί από τον ΕΟΠΥΥ, όπως και για φάρμακα (1,7 δισ. το 2015, σύμφωνα με την Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας). Επιπλέον, οι ανασφάλιστοι αποκλείονται στην πράξη από τις υποβαθμισμένες και επιβαρυμένες δημόσιες μονάδες Υγείας, καθώς δεν υπάρχουν κοντά στον τόπο κατοικίας τους η ειδικότητα γιατρού που χρειάζονται, εργαστήριο, σύγχρονος εξοπλισμός και μηχανήματα, κρεβάτι νοσηλείας, χημειοθεραπεία - ακτινοβολία κ.λπ. Αλλά κι όταν υπάρχουν, οι αναμονές είναι πολύμηνες.
Καμία σχέση με ένα «ολοκληρωμένο και πλήρως στελεχωμένο σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας» - όπως το χαρακτήρισε ο Αλ. Τσίπρας - δεν έχει το κυβερνητικό σχέδιο. Αντίθετα, διατηρείται και επιδεινώνεται η απαράδεκτη κατάσταση στα ΠΕΔΥ και Κέντρα Υγείας, μονάδες Υγείας θα κλείσουν λόγω ελλείψεων, άλλες θα συγχωνευτούν, θα καταργηθούν εργαστήρια κ.λπ. Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού δεν θα γίνουν, αλλά θα μετακινηθούν γιατροί ειδικοτήτων από και προς τα νοσοκομεία, όπου και εκεί οι ελλείψεις είναι τεράστιες. Αναμένεται να εκδοθεί νέος Ενιαίος Κανονισμός Παροχών Υγείας του ΕΟΠΥΥ, ακολουθώντας τους δύο προηγούμενους που κυριολεκτικά τσεκούρωσαν κι αυτές τις ανεπαρκείς παροχές προς τους ασφαλισμένους.
Ακρως προκλητική ήταν η τοποθέτηση του πρωθυπουργού για την Κοινωνική Ασφάλιση, επιχειρώντας να εμφανίσει τον ενταφιασμό των ασφαλιστικών δικαιωμάτων ως προστασία των συντάξεων. Μόνο που πάει πολύ οι νέες περικοπές, με βάση το νόμο - λαιμητόμο, οι οποίες μέχρι το 2019 θα αφαιρέσουν από συνταξιούχους και ασφαλισμένους το ποσό των 8,234 δισ. ευρώ, να εμφανίζονται σαν προστασία των συντάξεων. Θυμίζουμε ότι, σύμφωνα και με την Εκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που συνόδευε το νόμο 4387, οι απώλειες για τους συνταξιούχους την τετραετία 2016 - 2019 ανέρχονται σε 6,016 δισ. ευρώ και 2,218 δισ. ευρώ από τις νέες επιβαρύνσεις στις εισφορές των σημερινών ασφαλισμένων. Το ποσό αυτό των απωλειών είναι δεκαπλάσιο από αυτό των 823 εκατομμυρίων, το οποίο επικαλέστηκε χτες ο πρωθυπουργός για να ισχυριστεί ότι ενίσχυσε τον κοινωνικό προϋπολογισμό.
Το μαύρο - άσπρο έκανε ο πρωθυπουργός και στην περίπτωση των Εργασιακών. Τα νέα μέτρα που ετοιμάζονται, σε σύμπλευση με το κουαρτέτο και τους «κοινωνικούς εταίρους» σε βάρος των εργαζομένων, και που προωθούν παγίωση όλων των μέχρι τώρα ανατροπών, παραπέρα απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση, δυνατότητα ανταπεργίας των εργοδοτών, υπερίσχυση των επιχειρησιακών Συμβάσεων, όλα αυτά εμφανίζονται ως «επιδίωξη της κυβέρνησης για αναστροφή της υπάρχουσας εργασιακής απορρύθμισης» (!) Την απορρύθμιση όμως τη διατηρεί ατόφια η κυβέρνηση και τη βαθαίνει.
Οσο για την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», ο πρωθυπουργός παρουσίασε εκ νέου τα γνωστά προγράμματα που ήδη εφαρμόζονται, τα οποία είναι σταγόνα στον ωκεανό της φτώχειας (σχετικής και απόλυτης), που κάθε μέρα διευρύνει και βαθαίνει η αντιλαϊκή πολιτική. Είναι τουλάχιστον προκλητικό, ένα πιάτο φαΐ και ένα σάντουιτς σε μερικά σχολεία να εμφανίζονται ως προστασία των φτωχών. Ο ισχυρισμός, μάλιστα, για «καθολική προστασία των πολιτών» με το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης που είπε ότι θα ξεκινήσει το 2017, είναι πέρα για πέρα ψεύτικος, αφού το επίδομα αυτό - όταν δοθεί - θα αφορά μερικές χιλιάδες εξαθλιωμένους που έχουν εισόδημα κάτω από 200 ευρώ το μήνα και κυρίως η εφαρμογή του συνδέεται με την κατάργηση όλων των προνοιακών επιδομάτων ύψους 900 εκατομμυρίων ευρώ που δίνονται μέχρι σήμερα. Δηλαδή, η κυβέρνηση θα τα αρπάξει από φτωχούς και ανήμπορους, για να δώσει κάτι σε κάποιους άλλους που βρίσκονται σε πλήρη εξαθλίωση.
Στην πεπατημένη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων κινείται και ο πυλώνας της «αντιμετώπισης της ανεργίας», αφού στην πράξη πρόκειται για μέτρα ανακύκλωσής της, μέσα από τα γνωστά προγράμματα με ημερομηνία λήξης. Αλλωστε, βασικό αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν και είναι όχι η αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά η εξάπλωση και εμπέδωση της «ευελιξίας» και της προσωρινής απασχόλησης, που, μέσω συγκεκριμένων προγραμμάτων, μεταφέρθηκε στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Τίποτα δεν προστατεύεται
Ο πρωθυπουργός επανέλαβε την απάτη ότι «προστατεύεται η πρώτη κατοικία», ισχυριζόμενος ότι«καλύπτεται το 94% του συνόλου στεγαστικών δανείων πρώτης κατοικίας» και ότι «ο νόμος Κατσέλη συνεχίζει να ισχύει και προστατεύει τους 2 στους 3 δανειολήπτες». Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρέδωσε το σύνολο των στεγαστικών δανείων πρώτης κατοικίας - «κόκκινα» και εξυπηρετούμενα - στα νύχια των διαβόητων «funds», δίνοντας τη δυνατότητα στις τράπεζες να μεταβιβάζουν άμεσα σε αυτά τη διαχείριση των στεγαστικών δανείων, ανεξάρτητα από το ύψος της υποθήκης και την αξία του ακινήτου, ενώ από 1/1/2018 «απελευθερώνεται» πλήρως και η δυνατότητα πώλησης στις «εταιρείες διαχείρισης» όλων των στεγαστικών δανείων!
Παράλληλα, με το πολυνομοσχέδιο που ψήφισε τον περασμένο Νοέμβρη, η κυβέρνηση άλλαξε προς το χειρότερο για τα λαϊκά στρώματα ακόμα και τον λεγόμενο «νόμο Κατσέλη», εισάγοντας νέες σωρευτικές προϋποθέσεις για την ένταξη στην όποια «προστασία» από πλειστηριασμούς.
Στον έβδομο πυλώνα, ο πρωθυπουργός ενέταξε την Παιδεία, θριαμβολογώντας ότι θα ιδρυθούν νέα Ειδικά Σχολεία και Τμήματα Ενταξης, όταν πριν από μερικούς μήνες με νομοθετική διάταξη για τα συγχωνευμένα σχολεία είχε περιορίσει δραστικά τα Τμήματα Ενταξης. Παράλληλα, υποσχέθηκε ενίσχυση των σχολείων γενικής εκπαίδευσης με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, όταν... το βασικό ερώτημα για τα σχολεία το Σεπτέμβρη είναι αν θα έχουν τους απαραίτητους εκπαιδευτικούς.
Μετά τη "σφαγή" η εξαπάτηση
Εκεί που η κυβέρνηση δίνει ρεσιτάλ εξαπάτησης είναι στο ζήτημα του ΕΚΑΣ, το οποίο, αφού πρώτα το καταργεί αφαιρώντας μέχρι το 2019 σταδιακά 2,4 δισ. ευρώ από τους πιο φτωχούς συνταξιούχους, τώρα αναζητεί δήθεν τρόπους να «αμβλύνει τις απώλειες».
Πρόκειται για μπαλώματα που δεν αντικαθιστούν τις τεράστιες απώλειες και μάλιστα με ημερομηνία λήξης. Τα ημίμετρα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός θα πάψουν να εφαρμόζονται και αυτά το 2018, ενώ, όπως ο ίδιος ομολόγησε, η παρέμβαση αυτή έχει εξασφαλιστεί μόνο για τους επόμενους μήνες του 2016 και «ευελπιστούν», όπως είπε, «να τα καταφέρουν και για τα επόμενα δύο έτη»!
Ομως και αυτά τα μπαλώματα μπάζουν από παντού. Η απαλλαγή από τη συμμετοχή 10% στη φαρμακευτική δαπάνη αφορά μόνο στα φάρμακα που συνταγογραφούνται και όχι όσα έχουν ανάγκη οι συνταξιούχοι. Η απαλλαγή από το 6% στην εισφορά Υγείας εξαιρεί μια μεγάλη ομάδα που λάμβανε το ΕΚΑΣ, αυτή των 30 ευρώ το μήνα. Η κάρτα σίτισης δίνεται και αυτή μόνο στις κατηγορίες που λάμβαναν ΕΚΑΣ άνω των 115 ευρώ και άρα εξαιρείται ένα μεγάλο μέρος των δικαιούχων που το έχασαν και θα το χάσουν τα επόμενα χρόνια, ενώ το ποσό της κάρτας θα αντιστοιχεί μόλις στο 1/3 της απώλειας που έχουν. Το ΕΚΑΣ δεν θα κοπεί, και αυτό προσωρινά, μόνο στους δικαιούχους με αναπηρίας άνω του 80%, που σημαίνει ότι οι δικαιούχοι με μικρότερο ποσοστό αναπηρίας θα το χάσουν και αυτοί.

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Δίνει έδαφος και άλλοθι στην εργοδοσία να κλιμακώσει την επίθεση

Αποκαλυπτικό το υπόμνημα που κατέθεσε το υπουργείο Εργασίας στην Επιτροπή των ειδικών
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα... Εργοδότες,
κυβέρνηση και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στον πρόσφατο
"κοινωνικό διάλογο"
Σ το υπόμνημα που κατέθεσε η κυβέρνηση στην Επιτροπή των ειδικών, κάνει μια εξαντλητική περιγραφή των αντεργατικών νόμων της τελευταίας κυρίως εξαετίας και των αποτελεσμάτων τους στην αγορά εργασίας, όχι βέβαια για να προτείνει αλλαγές προς το καλύτερο, αλλά για να στηρίξει τον ισχυρισμό ότι έχει επέλθει πλέον αρκετή ευελιξία στους μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις, ώστε να μην χρειάζονται άλλες παρεμβάσεις.
Επομένως, αν μη τι άλλο, η προπαγανδιστική γραμμή που χαράσσει η κυβέρνηση στα Εργασιακά είναι να νομιμοποιηθεί η σημερινή ζούγκλα στις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις ως το «μικρότερο κακό» και κάτω από το φόβο για τα χειρότερα που προβλέπονται από το τρίτο μνημόνιο, να γίνουν οι εργαζόμενοι συν-υπερασπιστές με την κυβέρνηση των μισθών πείνας, των ελαστικών μορφών απασχόλησης, των άθλιων επιχειρησιακών συμβάσεων, των απολύσεων και της απληρωσιάς.
Πάνω σ' αυτό το έδαφος, της «παράλυσης» του κινήματος που επιδιώκει και της μαχητικής υπεράσπισης των έως τώρα ανατροπών, η κυβέρνηση δίνει άλλοθι στην εργοδοσία να κλείσει κάθε συζήτηση για την ανάκτηση απωλειών και δημιουργεί προϋποθέσεις για να περάσουν ευκολότερα τα επόμενα μέτρα.
Τα 586 φτάνουν και περισσεύουν...
Η κυβέρνηση λέει ότι δεν πρέπει να μειωθούν άλλο οι μισθοί. Γιατί όμως; Επειδή οι νόμοι που ψηφίστηκαν από τους προηγούμενους και τους οποίους διατηρεί στο ακέραιο η σημερινή κυβέρνηση, κάνουν καλά τη δουλειά τους για το κεφάλαιο και έχουν συντελέσει στην κατακρήμνιση των αποδοχών των εργαζομένων, άρα και στη μείωση του κόστους εργασίας για τις επιχειρήσεις.
Οπως αναφέρει στο υπόμνημά της η κυβέρνηση, ο μέσος μισθός στο σύνολο της οικονομίας μεταξύ 2009 - 2014 μειώθηκε κατά 26,3%. Ειδικότερα, στο Δημόσιο μειώθηκε κατά 26%, στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (πρώην ΔΕΚΟ) κατά 35,4%, στις τράπεζες κατά 30%, στον ιδιωτικό τομέα (χωρίς τις τράπεζες) κατά 27,4%, ενώ ο κατώτερος μισθός μειώθηκε κατά 24,8%.
Ταυτόχρονα, υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα μισθωτών που, εξαιτίας της ευελιξίας, λαμβάνει μισθούς πολύ μικρότερους ακόμα και από αυτόν τον κατώτατο του αίσχους. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το σύστημα «Εργάνη», το 2015, 126.956 μισθωτοί λάμβαναν μισθό κάτω από 100 ευρώ (!) μεικτά, 54.208 μισθωτοί έπαιρναν από 100 έως 200 ευρώ μηνιάτικο, 66.312 μισθωτοί από 200 έως 300 ευρώ και ακόμα 96.284 μισθωτοί από 300 έως 400 ευρώ μεικτά.
Συνολικά, κάτω και από τα κατώτερα όρια (584 ευρώ μεικτά), λάμβαναν συνολικά 477.445 μισθωτοί. Δηλαδή, το 29,5% των μισθωτών (τρεις στους δέκα) έχει εισόδημα λιγότερο και απ' αυτό του κατώτερου μισθού!Επίσης, μέχρι 1.000 ευρώ μεικτά λάμβαναν το 2015 1.070.221 μισθωτοί, σε σύνολο 1.619.845, δηλαδή το 66% ή δύο στους τρεις.
Αυτούς τους μισθούς, το μηχανισμό και την ευελιξία που τους προκαλούν, καλεί η κυβέρνηση να υπερασπιστούν οι εργαζόμενοι, απειλώντας τους ότι υπάρχουν και χειρότερα. Από την άλλη, απευθυνόμενη στο κουαρτέτο, υποδεικνύει ότι η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας έχει συμβάλλει επίσης στη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, προς όφελος της εργοδοσίας.
Γράφει χαρακτηριστικά το υπόμνημα: «Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι, ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις, η ελληνική αγορά εργασίας έγινε πιο ευέλικτη και, ως εκ τούτου, επέτρεψε στον εργοδότη να προσαρμόζει το ωράριο εργασίας και την κατάσταση της απασχόλησης, αντί να επικεντρώνεται αποκλειστικά στους μισθούς. Ενα τέτοιο πλαίσιο επιτρέπει μισθούς ακόμη και κάτω από τον κατώτατο μισθό, που δείχνει ότι η συνεχής μείωση των μισθών δεν είναι ο μόνος τρόπος για τη μείωση του κόστους εργασίας (...) πάνω από το 50% των προσλήψεων για την περίοδο 2013 - 2015 ήταν υπό μερική απασχόληση ή εκ περιτροπής εργασία».
Ομαδικές απολύσεις για όλα τα γούστα
Ενδιαφέρον έχει όμως και ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση επιχειρηματολογεί για τις ομαδικές απολύσεις. Στην πραγματικότητα, ενημερώνει την Επιτροπή και το κουαρτέτο ότι το μικρό σχετικά μέγεθος των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με το υπάρχον νομικό πλαίσιο και τις συμπληρωματικές παρεμβάσεις που έκαναν οι προηγούμενοι και διατηρούν οι σημερινοί, καθιστά τις ομαδικές απολύσεις πλήρως απελευθερωμένες για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργοδοτών.
Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση επικαλείται ότι το 94,86% των επιχειρήσεων έχουν κάτω από 20 εργαζόμενους και γι' αυτούς δεν υπάρχει καμιά προστασία από τις απολύσεις με βάση τη νομοθεσία. Αντίθετα, μόλις το 5,12% των επιχειρήσεων απασχολεί πάνω από 20 εργαζόμενους και υπόκεινται σε τυπικούς περιορισμούς για τις ομαδικές απολύσεις.
Παραπέρα, ισχυρίζεται ότι το σημερινό καθεστώς είναι αρκετά ευέλικτο, ώστε να μην εμποδίζονται οι ομαδικές απολύσεις και επικαλείται γι' αυτό στοιχεία σύμφωνα με τα οποία «από το 2011 μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί 10 περιπτώσεις όπου οι διαβουλεύσεις μεταξύ των μερών (εργοδοσία - εργαζόμενοι) κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με τις απολύσεις σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 1 και 2 του νόμου 1387/1983».
Η κυβέρνηση επικαλείται, ακόμα, τις αλλαγές που έγιναν από την προηγούμενη κυβέρνηση στη λειτουργία του Ανώτατου Συμβουλίου Απασχόλησης το Γενάρη του 2014, οι οποίες κατέστησαν τυπική τη διοικητική έγκριση των απολύσεων από τον εκάστοτε υπουργό Εργασίας. Οπως μάλιστα σημειώνεται, στις περιπτώσεις που χρειάστηκε να αποφασίσει ο υπουργός, άφησε να παρέλθουν οι προθεσμίες που προβλέπει ο νόμος (10 μέρες) «και έτσι οι απολύσεις έλαβαν χώρα σύμφωνα με απόφαση του εργοδότη»!
Επομένως, οι εργοδότες κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους με το ισχύον σύστημα. Ωστόσο, η κυβέρνηση αφήνει κι εδώ ορθάνοιχτη την πόρτα να γίνουννέες αντιδραστικές προσαρμογές, γράφοντας στο υπόμνημα: «Η ελληνική κυβέρνηση δεν ισχυρίζεται ότι οι πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές. Ωστόσο, είναι σημαντικό να ληφθούν υπόψη οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας».
Σε κάθε περίπτωση, ο υπουργός Εργασίας έχει παραπέμψει την όλη συζήτηση για μετά την έκδοση της απόφασης του Δικαστηρίου της ΕΕ για την υπόθεση των Τσιμέντων Χαλκίδας, η οποία με βεβαιότητα θα αποτελέσει το υπόβαθρο των νέων προαποφασισμένων ανατροπών στο νόμο για τις ομαδικές απολύσεις. Επικαλούμενη την έκδοση της απόφασης στα τέλη Σεπτέμβρη, θα της είναι ευκολότερο να δικαιολογήσει τις αλλαγές προς το χειρότερο στη νομοθεσία για τις ομαδικές απολύσεις που συζητάει ήδη με το κουαρτέτο.
Ποιο "lock out";
Τέλος, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστος ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση επιχειρηματολογεί για το «lock out», θέλοντας να πείσει την Επιτροπή και το κουαρτέτο ότι η νομική του κατοχύρωση δεν είναι αναγκαία, αφού η περιστολή του δικαιώματος των εργαζομένων στην απεργία υπηρετείται μια χαρά από το υπάρχον πλαίσιο.
Ετσι, αν και παραδέχεται ότι το «lock out» απαγορεύεται με βάση το νόμο 1264/1982, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «στην πράξη οι εργοδότες προτιμούν να ασκήσουν προσφυγή κατά της νομιμότητας της απεργίας ενώπιον των δικαστηρίων» αντί να κάνουν ανταπεργία, καθώς «η έκδοση της απόφασης εντός της ημέρας επιλύει το εκκρεμότητα»! Παραδέχεται, δηλαδή, ότι τα δικαστήρια ευχαρίστως και χωρίς καθυστέρηση ταχύτατα βγάζουν παράνομες ή/και καταχρηστικές τις απεργίες.
Θυμίζουμε ότι αυτή είναι η απόφαση για εννιά στις δέκα απεργίες που καταλήγουν στη Δικαιοσύνη με προσφυγή της εργοδοσίας. Παράλληλα, όπως ενημερώνει η κυβέρνηση, τα δικαστήρια, με την υπάρχουσα νομοθεσία και νομολογία, μπορούν να αναγνωρίσουν στον εργοδότη και το δικαίωμα να μην πληρώσει τους εργαζόμενους που δεν συμμετέχουν στην απεργία, που είναι και η ουσία του «lock out».
Οπως γράφεται στο υπόμνημα, το οποίο επικαλείται απόφαση του Αρείου Πάγου (1303/2004), «μια απεργία μπορεί να εξηγηθεί ως μια κατάσταση ανωτέρας βίας, κατά την οποία οι εργοδότες κατά περίπτωση απαλλάσσονται από την υποχρέωσή τους να καταβάλλουν μισθό σε εργαζόμενους που δεν απεργούν». Τέλος, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το «lock out» δεν είναι απαραίτητο, για τον επιπλέον λόγο ότι «ο αριθμός των απεργιών μειώνεται», παραθέτοντας μάλιστα και τα σχετικά αριθμητικά στοιχεία...

Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

Με άλλοθι το ΕΣΠΑ κόβουν κοινωνικές δαπάνες

Από κινητοποίηση εργαζομένων στα «πεντάμηνα»
Π ολύς λόγος γίνεται για τα προγράμματα ΕΣΠΑ που χρηματοδοτούν δράσεις, όπως τα «voucher» για τη δωρεάν φιλοξενία βρεφών και παιδιών σε παιδικούς σταθμούς. Μάλιστα, η κυβέρνηση θέλοντας να δείξει τη σημαντικότητα τέτοιων προγραμμάτων, ανακοίνωσε πρόσφατα πως γι' αυτό το πρόγραμμα «Εναρμόνιση Οικογενειακής και Επαγγελματικής Ζωής» που αφορά τους παιδικούς σταθμούς, από τα 175 εκατομμύρια ευρώ που προϋπολογίζονται, τα 95 προέρχονται από το ΕΣΠΑ. Ετσι, και με δεδομένο το επιχείρημα της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που βρίσκεται η χώρα, τέτοιου είδους προγράμματα εμφανίζονται ως καλοδεχούμενα.
Ομως, παρά την προσπάθεια να παρουσιαστούν ως «σημαντική συμβολή» για δράσεις υπέρ των οικογενειών που τις έχουν ανάγκη ή για έργα που θα ανακουφίσουν τις λαϊκές ανάγκες, η αλήθεια τους διαψεύδει. Ακόμα και η «εν μέρει» χρηματοδότηση οικογενειών, προκειμένου να πάνε τα παιδιά τους σε παιδικούς σταθμούς, κρύβει την προσπάθεια στήριξης των ιδιωτικών σταθμών. Αυτό φαίνεται από πολλά παραδείγματα όπως το ότι «ξεχάστηκαν» οι καταγγελίες για ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς που συμμετείχαν στο εν λόγω πρόγραμμα και απαιτούσαν έξτρα χρήματα από τους γονείς για τροφεία ή το ότι δίνει τα «voucher» απευθείας στους γονείς ώστε να επιλέξουν τον καλύτερο σταθμό για τα παιδιά τους. Και, αλήθεια, όταν έχουν να διαλέξουν μεταξύ του ιδιωτικού και του υποβαθμισμένου, υποστελεχωμένου δημοτικού σταθμού, πού θα στείλουν τα παιδιά τους;
"Κάποιος κερδίζει"
Πρόσφατα ο υφυπουργός Οικονομίας, Αλ. Χαρίτσης, επιβεβαίωσε για άλλη μία φορά το γεγονός πως τα χρήματα του ΕΣΠΑ, όπως και όλων των περιβόητων ευρωενωσιακών πακέτων, πηγαίνουν για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, με βάση τις κατευθύνσεις που θέτει κάθε φορά η στρατηγική της ΕΕ, την οποία διαμορφώνουν και οι κυβερνήσεις της χώρας μας. Απαντώντας σε σχετική Ερώτηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ, Νίκου Καραθανασόπουλου, παραδέχτηκε τον ταξικό χαρακτήρα του προγράμματος, τονίζοντας πως «προφανώς κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει και προφανώς τίθενται πολιτικές οικονομικές αναπτυξιακές και ταξικές προτεραιότητες στη συγκρότηση των προγραμμάτων». Ωστόσο, συνέχισε λέγοντας ότι «παρά το ασφυκτικό πλαίσιο, θεωρούμε ότι στο πλαίσιο του εφικτού μπορεί να υπάρξει ενίσχυση εκείνων των κοινωνικών ομάδων που αποτελούν για μας πολιτική προτεραιότητα». Ποια είναι όμως η ενίσχυση των κοινωνικών ομάδων και η ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων όταν έργα υποδομής που έχουν να κάνουν ακόμα και με την ίδια τη ζωή των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, όπως η αντισεισμική θωράκιση ή τα αντιπλημμυρικά, κρίνονται ως «μη επιλέξιμα»;
Στο απυρόβλητο το κράτος και οι υποχρεώσεις του
Παρά, λοιπόν, τη χρηματοδότηση με περισσότερο από 50% του προγράμματος «Εναρμόνιση Οικογενειακής και Επαγγελματικής Ζωής» με χρήματα από το ΕΣΠΑ, ακόμα και η Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδας, μέχρι πρότινος διαμαρτύρονταν ζητώντας να χρηματοδοτηθεί με 250 εκατομμύρια ευρώ (αντί 175), ώστε να μη μείνουν δεκάδες χιλιάδες εκτός σταθμών και φέτος. Λίγες μέρες μετά άρχισαν τα «παζάρια» διεκδικώντας 200 εκατομμύρια. Αυτό δείχνει ποια είναι η πραγματική διάθεση διεκδίκησης. Αφήνουν στην άκρη τις λαϊκές ανάγκες, ζητούν περισσότερες αρμοδιότητες και διεκδικούν μεγαλύτερα κομμάτια χρημάτων του ΕΣΠΑ αφήνοντας πίσω τους την απαραίτητη χρηματοδότηση των δήμων από το κράτος. Αυτά τα χρήματα, που ζητούν μέσω του ΕΣΠΑ, αναδεικνύονται ως βασικός μοχλός άντλησης χρηματοδότησης, τα οποία φυσικά δίνονται με όρους που εξυπηρετούν τις βασικές κατευθύνσεις ενίσχυσης του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Αυτό αποτελεί λογικό επακόλουθο καθώς τόσο η ΚΕΔΕ όσο και τα «υπόλοιπα» μακριά χέρια του κράτους, λειτουργούν έξω από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων. Βρίσκονται απέναντι και προσπαθούν να το δείξουν με κάθε ευκαιρία. Ενα παράδειγμα για τη στάση της ΚΕΔΕ είναι πως άφηναν ανέγγιχτες τις κυβερνήσεις για τα χρήματα που τους χρωστούσαν ενώ την ίδια στιγμή έψαχναν το πώς θα «καρπωθούν» από τη δυσβάσταχτη φορολογία που επέβαλλε στους πολίτες το κράτος. Επίσης, ας υπενθυμίσουμε εδώ πως κατά τη διάρκεια των απολύσεων δημόσιων και δημοτικών υπαλλήλων, η ΚΕΔΕ προσπαθούσε να «διαχειριστεί» τις ελλείψεις που έχουν οι δήμοι σε προσωπικό.
Δίωξη για όσους αντιστέκονται
Και όταν δήμοι, όπως αυτός της Πάτρας, αρνούνταν να ... συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις της κυβέρνησης και υπερασπίζονταν το δικαίωμα των εργαζομένων στη δουλειά, η απάντηση του κράτους ήταν η δίωξη. Δίωξη λοιπόν στον Κώστα Πελετίδη και σύρσιμο στα δικαστήρια, επειδή δεν δέχτηκε να απολυθούν - μέσω διαδικασιών που επέβαλλε η τρόικα και δέχθηκε χωρίς αντιρρήσεις η τότε κυβέρνηση - εργαζόμενοι. Σαν να μην φτάνει αυτό, τρανό ρόλο στην υπηρεσία του κράτους παίζει και η Αποκεντρωμένη Διοίκηση (αυτή που θα καταργούσε η ενδεχόμενη τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ). Η Αποκεντρωμένη Διοίκηση, λοιπόν, επιστρέφει αποφάσεις Δημοτικών Συμβουλίων όταν αυτές είναι υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Για παράδειγμα, την απόφαση του Δήμου Πάτρας που εξαιρούσε από την καταβολή δημοτικών τελών όσους ζουν στις ζώνες γύρω από την Ξερόλακκα και το Βιολογικό Καθαρισμό και την αύξηση τελών σε βιομηχανίες, σούπερ μάρκετ, ιδιωτικές κλινικές και θεραπευτήρια, ασφαλιστικές εταιρείες, εταιρείες σταθερής και κινητής τηλεφωνίας, τράπεζες, πολυκαταστήματα, κοινωφελείς οργανισμούς (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΛΤΑ), εταιρείες logistics, καζίνο, εταιρείες έτοιμου σκυροδέματος.
Από όλα τα παραπάνω, γίνεται σαφές πως η όποια χρηματοδότηση από το πολυδιαφημιζόμενο ΕΣΠΑ, δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα. Η λύση θα έρθει από τον οργανωμένο και κοινό αγώνα όλων των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των ανέργων, που θα απαιτήσουν λύσεις από το ίδιο το κράτος, δείχνοντας τη δύναμή τους τόσο στην κυβέρνηση και σε αυτούς που στηρίζουν τις πολιτικές της ΕΕ όσο και στους μηχανισμούς του κράτους.

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Το αντεργατικό "μανιφέστο" του ΣΕΒ

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ με τον υπουργό Ανάπτυξης σε
συνέδριο των βιομηχάνων τον περασμένο Μάη
Ο ι πυκνές παρεμβάσεις του ΣΕΒ το τελευταίο διάστημα για τα Εργασιακά αποδεικνύουν ότι οι στρατηγικές στοχεύσεις του κεφαλαίου παραμένουν διαχρονικά σταθερές, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση - διαχειριστής βρίσκεται στην εξουσία. Η υπογραφή μάλιστα του ΣΕΒ στο κείμενο της «κοινής συμφωνίας» των εργοδοτικών οργανώσεων με τη ΓΣΕΕ, που επεδίωξε το υπουργείο Εργασίας, ενόψει της διαπραγμάτευσης του Σεπτέμβρη με το κουαρτέτο, καθόλου δεν αλλάζει αυτές τις στοχεύσεις. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει.
Η «κοινή συμφωνία» των εταίρων είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα από την οποία οι καπιταλιστές ξεπλένουν όλη τη βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζουν στην πράξη μέσα στους χώρους εργασίας και έχει εξελιχθεί σε πραγματική λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων. Κατά τον ίδιο τρόπο, προωθείται και ο περίφημος «κοινωνικός διάλογος» βασικό εργαλείο αφοπλισμού του εργατικού κινήματος μπροστά και στη νέα επίθεση που ετοιμάζεται το Φθινόπωρο.
Σε κάθε περίπτωση, η υπογραφή του ΣΕΒ στο κοινό κείμενο, σε τίποτα δεν τον εμποδίζει να θέτει ακόμα πιο επίμονα και προκλητικά τις δικές του ταξικές αξιώσεις. Ετσι, με τις δημόσιες τοποθετήσεις του προέδρου του, Θ. Φέσσα, αλλά και με κείμενα που δημοσίευσε τις τελευταίες μέρες, ο ΣΕΒ απαιτεί όχι μόνο την παγίωση και θωράκιση όλων των μέχρι τώρα ανατροπών στα Εργασιακά, αλλά και πρόσθετα μέτρα σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων. Ειδικότερα ο ΣΕΒ απαιτεί:
-- Πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και μάλιστα με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα αποτελεί «εξαίρεση» και ότι πρέπει να εφαρμοστούν οι ευρωπαϊκές Οδηγίες. Ο ΣΕΒ αξιοποιεί το επιχείρημα της κυβέρνησης για τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, που αν εφαρμοστούν, η χώρα μας θα επιστρέψει στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα» και ζητά την ενσωμάτωσή τους χωρίς «νοθείες»! Οπως σημειώνει στο πρόσφατο Δελτίο του ο ΣΕΒ, σε διαφορετική περίπτωση η χώρα καταδικάζεται «σε ένα υψηλότερο ποσοστό ανεργίας... καθώς οι επενδυτές αποφεύγουν να δραστηριοποιούνται σε χώρες με υψηλό κόστος διαχείρισης του εργατικού δυναμικού της επιχείρησης». Σαφής επομένως και ο λόγος για τον οποίο ζητάνε την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων.
-- Τη δυνατότητα στους εργοδότες να κηρύσσουν ανταπεργία, και μάλιστα ως όπλο απέναντι στις «καταχρηστικές απεργίες» των εργαζομένων!
-- Για το συνδικαλιστικό νόμο, ισχυρίζεται ότι αυτός «πάσχει», θέτει ζήτημα «υπερπροστασίας» των συνδικαλιστών, όταν έχουμε μπαράζ απολύσεων και διώξεων στελεχών του ταξικού κινήματος για συνδικαλιστική δράση, ενώ θέτει και ζήτημα «αντιπροσωπευτικότητας» στην προκήρυξη απεργιών, θέλοντας να βάλει επιπλέον εμπόδια, αν όχι να καταργήσει εντελώς τη δυνατότητα που έχει ένα κλαδικό ή ένα μεγάλο επιχειρησιακό σωματείο να κηρύξει απεργία. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο τελευταίο του Δελτίο για τις απεργίες «οι απεργοί δεν μπορούν να κρατούν όμηρο την οικονομία... Ο υπερβολικός αριθμός απεργιών σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, συνιστά ανταγωνιστικό μειονέκτημα με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των δυναμικών εξωστρεφών επιχειρήσεων». Θυμίζουμε ότι ανάλογη υπόδειξη έκανε στην κυβέρνηση και ο επικεφαλής της «Cosco», στην πρόσφατη επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στην Κίνα.
-- Θεωρεί ως «νόθευση» των συλλογικών διαπραγματεύσεων την υποχρεωτική διαιτησία (ΟΜΕΔ), με τον ισχυρισμό μάλιστα ότι οι αποφάσεις του ΟΜΕΔ «μπορεί να εκτινάξουν στα ύψη τα μισθολογικά κόστη των επιχειρήσεων» και πως μπορεί αυτό να αποθαρρύνει τις επενδύσεις. Αυτά λέγονται τη στιγμή που στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι αποφάσεις του ΟΜΕΔ οδηγούν σε μεγάλες μειώσεις τους εργατικούς μισθούς και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη μείωση και του μέσου μισθού. Αλλά προφανώς στους εργοδότες ούτε αυτό τους φτάνει.
-- Τέλος, ο ΣΕΒ θεωρεί ανέφικτη την επαναφορά της ΕΓΣΣΕ και επί της ουσίας τάσσεται υπέρ της εφαρμογής του κατώτερου μισθού όπως ορίζει ο νόμος Βρούτση, δηλαδή με απόφαση της κυβέρνησης, ζητώντας μόνο να απλοποιηθούν οι διαδικασίες. Και, βέβαια, ο ΣΕΒ τάσσεται αναφανδόν υπέρ τωνεπιχειρησιακών συμβάσεων, οι οποίες πρέπει να υπερισχύουν απέναντι σε οποιαδήποτε καλύτερη κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική Σύμβαση. Οπως ωμά αναφέρει, «η χώρα πρέπει με οριστικό τρόπο να ενταχθεί στη λογική ότι υπερισχύουν εκείνες οι συμβάσεις που είναι πλησιέστερα στο χώρο εργασίας στον οποίο αφορούν. Με άλλα λόγια οι επιχειρησιακές συμβάσεις πρέπει σε κάθε περίπτωση να κατισχύουν, καθεστώς που υφίσταται τώρα».
Να λοιπόν πώς ο ΣΕΒ εννοεί τις «ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις»! Δεν έχει αντίρρηση να υπάρχουν, αλλά να υπερισχύουν σε κάθε περίπτωση οι επιχειρησιακές συμβάσεις, εκείνες δηλαδή που - μέσω και των «Ενώσεων Προσώπων» - ρίχνουν τα μεροκάματα στο ύψος του κατώτερου μισθού.

Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

Συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα στην εφημερίδα "THESSNEWS"

Συνέντευξη παραχώρησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας στην εφημερίδα «THESSNEWS» και το δημοσιογράφο Δημήτρη Συρμάτση.
Παραθέτουμε τη συνέντευξη:
- Μετά και τη συζήτηση στη Βουλή, πώς κρίνετε την κίνηση του Αλ. Τσίπρα να αλλάξει τον εκλογικό νόμο; Μικροπολιτική σκοπιμότητα ή υλοποίηση του πάγιου αιτήματος της Αριστεράς;
- Εν μέσω δύο αξιολογήσεων, όπου η μεν πρώτη έβαλε ταφόπλακα στο Ασφαλιστικό και απογείωσε τη φορολογία των λαϊκών νοικοκυριών, ενώ η δεύτερη ετοιμάζεται να βάλει χέρι σε εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, η κυβέρνηση με τον εκλογικό νόμο επέλεξε τη γνωστή τακτική όλων των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, αυτή του αποπροσανατολισμού. Αν και τα παζάρια της κυβέρνησης δεν είχαν αποτέλεσμα, όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης -παρά τις διαφωνίες τους- επιδιώκουν κυβερνητική σταθερότητα για την απαρέγκλιτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Η μεν ΝΔ, που αισθάνεται ότι μπορεί να είναι πρώτη στις εκλογές, υπερασπίζεται το εκλογικό σύστημα του ενισχυμένου bonus, το παλιό μοντέλο που έχουμε γνωρίσει και με ΝΔ και με ΣΥΡΙΖΑ. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για την ανάγκη ευρύτερων συναινέσεων με άλλα κόμματα, που θα μοιράζονται την ευθύνη της κυβερνητικής πολιτικής -αντιλαϊκής λέμε εμείς- και θα αποσπούν τη συναίνεση του λαού, γιατί βλέπει ότι υποχωρεί η εκλογική του επιρροή. Το ΚΚΕ που δεν συμμετέχει σε παζάρια και έχει ως πάγια θέση την απλή αναλογική, ψήφισε την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών και την ψήφο στα 17, ενώ κατέθεσε τροπολογία για την κατάργηση του ορίου του 3%, χωρίς να σπέρνει αυταπάτες ότι κι αυτός ο εκλογικός νόμος εάν εφαρμοστεί θα οδηγήσει σε ανακούφιση τα λαϊκά νοικοκυριά και σε αλλαγή στρατηγικής των κυβερνήσεων.
- Βλέπετε εκλογές το φθινόπωρο λόγω της δεύτερης αξιολόγησης και της ενεργοποίησης του «κόφτη»;
- Προς το παρόν δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Κυρίως βλέπουμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία υλοποιεί κατά γράμμα τις απαιτήσεις του εγχώριου και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, να προετοιμάζει το νέο πλήγμα σε μισθούς, μεροκάματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Φυσικά, επειδή στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, η πιθανότητα εκλογών θα εξαρτηθεί κι από άλλες διεθνείς και ευρωπαϊκές εξελίξεις, καθώς και από την πορεία της κρίσης.
- Θεωρείτε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ «πρόδωσε» τον κόσμο της Αριστεράς; Και αν ναι, με ποιον τρόπο;
- Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε όλους όσοι πίστεψαν το μεγάλο ψέμα του ότι μπορεί να διαχειριστεί την οικονομική κρίση προς όφελος του λαού, ότι μπορεί δηλαδή εντός των τειχών της βαρβαρότητας του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα να ευημερούν. Ούτε στη Δευτέρα Παρουσία δεν γίνεται να ευημερούν και τα κέρδη των μονοπωλίων και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Σήμερα όχι μόνο όσοι νιώθουν «αριστεροί», αλλά όσοι είναι εργάτες, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, γυναίκες και παιδιά των λαϊκών οικογενειών μπορούν να σκεφτούν και να βγάλουν συμπεράσματα ότι η διέξοδος, η προοπτική δεν βρίσκεται στην αλλαγή πολιτικού προσωπικού, εντός του εκμεταλλευτικού συστήματος και των διεθνών αντιδραστικών συμμαχιών του, αλλά στην πάλη με γραμμή σύγκρουσης, ανατροπής, απελευθέρωσης και αποδέσμευσης από αυτά, με αλλαγή συνολικά τάξης στην εξουσία, έτσι ώστε ο λαός να κάνει πραγματικά κουμάντο.
- Πάγια θέση του ΚΚΕ είναι η έξοδος από το ευρώ και την Ευρωζώνη. Αρχικά, με όλα όσα διαβάσαμε στο «plan x» του Γ. Βαρουφάκη υπάρχει και άλλη δίοδος από τους μισθούς με υποσχετική, το διπλό νόμισμα και τα τανκς για την ασφάλεια στους δρόμους; Πώς σκέφτεστε εσείς την επόμενη μέρα;
- Η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ δεν έχει καμιά σχέση με τα plans του κ. Βαρουφάκη και άλλων παρόμοιων, που είναι και plans τμημάτων του κεφαλαίου στη χώρα μας, τα οποία εκτιμούν ότι η αλλαγή νομίσματος ευνοεί την κερδοφορία τους. Επόμενη μέρα για το λαό και όχι για το κεφάλαιο μπορεί να υπάρξει με τον ίδιο να κάνει την επιλογή της αποδέσμευσης, διεκδικώντας και επιβάλλοντας ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία, κοινωνικοποιώντας τον πλούτο, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τον ορυκτό πλούτο, παίρνοντας στα χέρια του τις μεγάλες και υπαρκτές παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να θέσει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, αλλά και να αντιμετωπίσει και εκβιασμούς και απειλές που σίγουρα θα κάνουν οι ισχυροί σε βάρος του. Μόνο αυτή η επόμενη μέρα είναι ελπιδοφόρα για το λαό.
- Ο ευρωσκεπτικισμός ολοένα και μεγαλώνει στην Ευρώπη. Σας προβληματίζει ότι συνδυάζεται και με την αύξηση των ποσοστών των ακροδεξιών κομμάτων;
- Τα λεγόμενα ακροδεξιά, τα νεοναζιστικά μορφώματα δεν προέκυψαν από το πουθενά, με την έννοια ότι ο φασισμός, ο ναζισμός αξιοποιείται και συνδέεται με ισχυρά καπιταλιστικά συμφέροντα και άλλα κέντρα του συστήματος που στόχο έχουν -μεταξύ άλλων- να διαιρούν τους εργαζόμενους, για να μένει στο απυρόβλητο το ίδιο το σάπιο σύστημα. Άλλωστε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση ευνοεί τα χιτλερικά κατάλοιπα και τους φασίστες Ες Ες σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, διώκοντας τους πραγματικούς διώκτες του ναζισμού, τους κομμουνιστές και αγωνιστές της ειρήνης και της προόδου. Και δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία. Οι δολοφόνοι Χίτλερ, Μουσολίνι και άλλοι δικτάτορες ανήλθαν στην εξουσία με τη λαϊκή ψήφο, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και απαξίωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και με τη βοήθειά του. 

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Υπερασπίζεται τη σημερινή ζούγκλα και ανοίγει δρόμο για τα χειρότερα

Αποκαλυπτική η επιχειρηματολογία του υπουργείου Εργασίας στο υπόμνημα προς την Επιτροπή των ειδικών
Εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για την
"ευελιξία" στην αγορά εργασίας που
σαρώνει τα δικαιώματά τους, την οποία
υπερασπίζεται η κυβέρνηση
Με επιχειρηματία, που θα ζήλευε και ο ΣΕΒ, η κυβέρνηση απευθύνεται με υπόμνημα στηνΕπιτροπή των ειδικώνπου συντάσσουν το πόρισμα για τα Εργασιακά και ζητάει να παραμείνει ως έχει η ζούγκλα στην αγορά εργασίας, επειδή με τους προηγούμενους αντεργατικούς νόμους έχει επιτευχθεί επαρκής ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση υπερασπίζεται όλους τους μέχρι σήμερα αντεργατικούς νόμους, προσπαθεί να τους νομιμοποιήσει στη συνείδηση των εργαζομένων και να κάνει έτσι πιο εύπεπτα τα επόμενα μέτρα, τα οποία, αν και δεν περιέχονται στο υπόμνημα που κατέθεσε, τα έχει συμφωνήσει με το κουαρτέτο στο τρίτο μνημόνιο. Ας δούμε ορισμένα από τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και τα αποκαλυπτικά στοιχεία που τα συνοδεύουν.
1. Για τους μισθούς: Η κυβέρνηση ενημερώνει την Επιτροπή ότι ο μέσος μισθός στο σύνολο της οικονομίας μεταξύ 2009 - 2014 μειώθηκε κατά 26,3%. Ειδικότερα, στο Δημόσιο μειώθηκε κατά 26%, στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (πρώην ΔΕΚΟ) κατά 35,4%, στις τράπεζες κατά 30%, στον ιδιωτικό τομέα (χωρίς τις τράπεζες) κατά 27,4%, ενώ ο κατώτερος μισθός μειώθηκε κατά 24,8%.
Ταυτόχρονα, όμως, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρατίθενται στο υπόμνημα, υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα μισθωτών, που, εξαιτίας της ευελιξίας λαμβάνει όχι μισθούς, αλλά «χαρτζιλίκι». Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το σύστημα «Εργάνη», το 2015, 126.956 μισθωτοί λάμβαναν μισθό κάτω από 100 ευρώ (!), 54.208 μισθωτοί λαμβάνουν το μήνα από 100 έως 200 ευρώ (πάντα μεικτά), 66.312 μισθωτοί λαμβάνουν μεικτό μισθό από 200 έως 300 ευρώ και ακόμα 96.284 μισθωτοί από 300 έως 400 ευρώ μεικτά.
Συνολικά, κάτω και από τα κατώτερα όρια, δηλαδή μέχρι 584 ευρώ μεικτά, λάμβαναν συνολικά 477.445 μισθωτοί. Δηλαδή, το 29,5% των μισθωτών (τρεις στους δέκα) έχει εισόδημα λιγότερο και απ' αυτό του κατώτερου μισθού! Επίσης, μέχρι 1.000 ευρώ μεικτά λάμβαναν το 2015 1.070.221 μισθωτοί, σε σύνολο 1.619.845, δηλαδή το 66% ή δύο στους τρεις.
Με αυτά τα στοιχεία και με τον ισχυρισμό ότι η ονομαστική μείωση των μισθών δεν είναι ο μόνος τρόπος για την παραπέρα μείωση του κόστους εργασίας, η κυβέρνηση υπερασπίζεται το σημερινό άθλιο καθεστώς για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Κι από πάνω, υποδεικνύει στην επιτροπή ότι η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας έχει συμβάλει επίσης στη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, προς όφελος της εργοδοσίας.
Γράφει χαρακτηριστικά το υπόμνημα: «Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι, ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις, η ελληνική αγορά εργασίας έγινε πιο ευέλικτη και, ως εκ τούτου, επέτρεψε στον εργοδότη να προσαρμόζει το ωράριο εργασίας και την κατάσταση της απασχόλησης, αντί να επικεντρώνεται αποκλειστικά στους μισθούς. Ενα τέτοιο πλαίσιο επιτρέπει μισθούς ακόμη και κάτω από τον κατώτατο μισθό, που δείχνει ότι η συνεχής μείωση των μισθών δεν είναι ο μόνος τρόπος για τη μείωση του κόστους εργασίας (...) πάνω από το 50% των προσλήψεων για την περίοδο 2013 - 2015 ήταν υπό μερική απασχόληση ή εκ περιτροπής εργασία».
2. Για τις ομαδικές απολύσεις. Η κυβέρνηση υπερασπίζεται το σημερινό άθλιο καθεστώς και την αύξηση στα προβλεπόμενα όρια των απολύσεων που νομιμοποιείται να κάνει μια επιχείρηση, ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων που απασχολεί. Ετσι, το υπουργείο Εργασίας θεωρεί και διαφημίζει ότι στην πραγματικότητα οι ομαδικές απολύσεις είναι πλήρως απελευθερωμένες, αφού κανένα όριο δεν υφίσταται για επιχειρήσεις με 20 εργαζόμενους και κάτω, που αποτελούν την πλειοψηφία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα.
Οπως σημειώνεται στο υπόμνημα, το 94,86% των επιχειρήσεων έχουν κάτω από 20 εργαζόμενους και γι' αυτούς δεν υπάρχει καμιά προστασία, ενώ μόλις το 5,12% των επιχειρήσεων απασχολεί πάνω από 20 εργαζόμενους και υπόκεινται σε τυπικούς περιορισμούς για τις ομαδικές απολύσεις.
Η κυβέρνηση αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα να γίνουν νέες αντιδραστικές προσαρμογές και σ' αυτό το πεδίο, γράφοντας στο υπόμνημα: «Η ελληνική κυβέρνηση δεν ισχυρίζεται ότι οι πολιτικές για την αγορά εργασίας θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές. Ωστόσο, είναι σημαντικό να ληφθούν υπόψη οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας».
Παραπέρα, ισχυρίζεται ότι το σημερινό καθεστώς είναι αρκετά ευέλικτο, ώστε να εξασφαλίζει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και επικαλείται στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία «από το 2011 μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί 10 περιπτώσεις όπου οι διαβουλεύσεις μεταξύ των μερών (εργοδοσία - εργαζόμενοι) κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με τις απολύσεις σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 1 και 2 του νόμου 1387/1983».
Στη συνέχεια, επικαλείται τις αλλαγές που έγιναν στη λειτουργία του Ανώτατου Συμβουλίου Απασχόλησης στις 22/1/2014, και οι οποίες συντέλεσαν στην υποβάθμιση του ρόλου του εκάστοτε υπουργού στην έγκριση των ομαδικών απολύσεων. Αλλά και στις περιπτώσεις που τέτοια αιτήματα φτάνουν στο γραφείο του υπουργού Εργασίας, υπάρχει η λύση για να προχωρήσουν κανονικά οι απολύσεις.
Οπως ξεδιάντροπα ενημερώνει το υπουργείο, σε παλιότερα αιτήματα για ομαδικές απολύσεις, ο υπουργός απλά δεν γνωμοδότησε μέσα στην προθεσμία που ορίζει ο νόμος, με αποτέλεσμα οι απολύσεις να γίνουν όπως τις σχεδίαζε η εργοδοσία! Γράφει το υπόμνημα: «Για παράδειγμα, το 2013, μετά την υποβολή του αιτήματος για ομαδικές απολύσεις, η προθεσμία των 10 ημερών έληξε χωρίς καμία απόφαση του υπουργού Εργασίας και έτσι οι απολύσεις έλαβαν χώρα σύμφωνα με απόφαση του εργοδότη.
Επιπλέον, το 2014, σε ένα αίτημα για ομαδικές απολύσεις που υποβλήθηκε από μια επιχείρηση (...) η προθεσμία των 10 ημερών για την έκδοση απόφασης έληξε, οδηγώντας έτσι σε μια σιωπηρή έγκριση του αιτήματος της επιχείρησης. Ως αποτέλεσμα ο αίτημα των απολύσεων πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με απόφαση του εργοδότη»! Επομένως, αφού οι εργοδότες κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους με το ισχύον σύστημα, γιατί να αλλάξει ο νόμος; Αυτό είναι το ...ατράνταχτο επιχείρημα του υπουργείου.
3. Για το «lock out»: Ας δούμε τι λέει το υπόμνημα και για το «lock out», που απαγορεύεται με βάση τον νόμο 1264/1982. Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης για να παραμείνει η νομοθεσία ως έχει, είναι αποκαλυπτικά. Πρώτον, ισχυρίζεται ότι «στην πράξη οι εργοδότεςπροτιμούν να ασκήσουν προσφυγή κατά της νομιμότητας της απεργίας ενώπιον των δικαστηρίων» αντί να κάνουν ανταπεργία, καθώς «η έκδοση της απόφασης εντός της ημέρας επιλύει το εκκρεμότητα»! Παραδέχεται, δηλαδή, ότι τα δικαστήρια ευχαρίστως και ταχύτατα βγάζουν εννιά στις δέκα απεργίες παράνομες ή/και καταχρηστικές.
Τα δικαστήρια, όμως, με την υπάρχουσα νομοθεσία και νομολογία, μπορούν, σύμφωνα με την κυβέρνηση, να αναγνωρίσουν στον εργοδότη το δικαίωμα να μην πληρώσει τους εργαζόμενους που δεν συμμετέχουν στην απεργία, που είναι και η ουσία του «lock out». Οπως γράφεται στο υπόμνημα, το οποίο επικαλείται απόφαση του Αρείου Πάγου (1303/2004), «μια απεργία μπορεί να εξηγηθεί ως μια κατάσταση ανωτέρας βίας, κατά την οποία οι εργοδότες κατά περίπτωση απαλλάσσονται από την υποχρέωσή τους να καταβάλλουν μισθό σε εργαζόμενους που δεν απεργούν». Ενημερώνει μάλιστα το υπουργείο ότι «παρόμοιες διατάξεις ισχύουν στη Γαλλία, την Πολωνία και στην Ιταλία».
Τέλος, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το «lock out» δεν είναι απαραίτητο, για τον επιπλέον λόγο ότι «ο αριθμός των απεργιών μειώνεται», παραθέτοντας μάλιστα και τα σχετικά αριθμητικά στοιχεία.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Το "κλειδί" για το λαό δε βρίσκεται στο εκλογικό σύστημα, αλλά στο ορμητικό πέρασμά του στο προσκήνιο

Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στη χτεσινή συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής
Κυρίες και κύριοι βουλευτές,
Να μου επιτρέψετε, από την αρχή, να επισημάνω ότι τα επίμαχα ζητήματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες, όπως είναι το θέμα που συζητάμε σήμερα στην Ολομέλεια, δηλαδή το θέμα του εκλογικού νόμου, αλλά και άλλα, δεν απασχολούν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τους εργαζόμενους, που στενάζουν κάτω από μια βάρβαρη αντιλαϊκή φορομπηχτική πολιτική.
Οπωσδήποτε απασχολούν εσάς, τα διάφορα αστικά επιτελεία, τους επιχειρηματικούς ομίλους, βρίσκονται στο επίκεντρο της διαπάλης ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα του αστικού κατεστημένου, με μοναδική εξαίρεση, προς τιμήν του, το Κόμμα μας, το ΚΚΕ.
Το λαό τον απασχολούν και τον προβληματίζουν, επιπλέον, τα νέα μέτρα που ετοιμάζετε, με βάση και τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού προς εταίρους και μεγάλο κεφάλαιο, ότι μπορούν να στηριχτούν πάνω του για το παραπέρα ξεζούμισμα των λαϊκών στρωμάτων, για την ένταση της εκμετάλλευσης, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών τους.
Ερχονται νέες αντιλαϊκές ανατροπές για λογαριασμό του κεφαλαίου
Ο ΣΕΒ και η Κομισιόν έχουν πλήρως αποκαλύψει όλες αυτές τις μέρες, όλη αυτή την ατζέντα των νέων αντιλαϊκών ανατροπών που σχεδιάζονται.
Κι αυτό παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του υπουργού Εργασίας να εμφανίσει τη μεγάλη εργοδοσία, την κυβέρνηση, την ΕΕ ως συστατικά μέρη ενός «εθνικού κοινωνικού μετώπου», που τάσσονται τάχα ενάντια στις αντεργατικές ανατροπές, μπροστά στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά. Και παρά τη συνδρομή που παρείχε στην κυβέρνηση και η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, συμμετέχοντας με θέρμη σ' αυτόν τον προσχηματικό «κοινωνικό διάλογο».
Ομως ο ΣΕΒ και η Κομισιόν «έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους».
Δεν παύουν οι παρεμβάσεις αυτές να έχουν τη σημασία τους - και ως προς τη χρονική στιγμή που εκδηλώνονται - καθώς αποδεικνύουν ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης αποβλέπει στην εξαπάτηση των εργαζομένων, να θολώσει την πραγματική ταξική διαχωριστική γραμμή γύρω και από το ζήτημα των Εργασιακών, με στόχο να προλάβει και να χειραγωγήσει, αν μπορέσει, τις αντιδράσεις συνδικάτων, εργαζομένων.
Οι μεγαλοβιομήχανοι δείχνουν τα δόντια τους και τις πραγματικές τους στοχεύσεις. Ολα σε βάρος των εργαζομένων.
Με άλλα λόγια, οι αξιώσεις των μεγαλοβιομηχάνων και των άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας είναι:
-- Πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και μάλιστα με το επιχείρημα ότι η χώρα μας αποτελεί «εξαίρεση» και ότι πρέπει να εφαρμοστούν οι ευρωπαϊκές Οδηγίες. Το επιχείρημα αυτό περιγράφει με σαφήνεια, με ακρίβεια, τι πραγματικά σημαίνει και το περίφημο «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο», που προβάλλει το υπουργείο και στο οποίο, σύμφωνα με τον Γ. Κατρούγκαλο, θα πρέπει να επιστρέψει η χώρα μας.
-- Η δυνατότητα στους εργοδότες να κηρύσσουν ανταπεργία, και μάλιστα ως όπλο απέναντι στις «καταχρηστικές απεργίες» των εργαζομένων!
-- Για το συνδικαλιστικό νόμο, ισχυρίζονται ότι αυτός «πάσχει», θέτουν ζήτημα «υπερπροστασίας» των συνδικαλιστών, όταν έχουμε μπαράζ απολύσεων και διώξεων στελεχών του ταξικού κινήματος σήμερα - και αυτό είναι γεγονός - για συνδικαλιστική δράση, ενώ θέτουν και ζήτημα «αντιπροσωπευτικότητας» στην προκήρυξη απεργιών, δηλαδή ποιος θα αποφασίζει κάθε φορά γι' αυτές, θέλοντας να βάλουν επιπλέον εμπόδια, αν όχι να καταργήσουν εντελώς τη δυνατότητα που έχει ένα κλαδικό ή ένα μεγάλο επιχειρησιακό σωματείο να κηρύξει απεργία.
-- Θεωρούν ως «νόθευση» των συλλογικών διαπραγματεύσεων την υποχρεωτική διαιτησία (ΟΜΕΔ), με τον ισχυρισμό μάλιστα ότι οι αποφάσεις του ΟΜΕΔ «μπορεί να εκτινάξουν στα ύψη τα μισθολογικά κόστη των επιχειρήσεων» και πως μπορεί αυτό να αποθαρρύνει τις επενδύσεις. Αυτά λέγονται τη στιγμή που στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι αποφάσεις του ΟΜΕΔ οδηγούν σε μεγάλες μειώσεις τους εργατικούς μισθούς, συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη μείωση και του μέσου μισθού. Αλλά προφανώς στους εργοδότες ούτε αυτό αρκεί. Εκεί, λοιπόν, που μας χρωστάνε ζητάνε και το βόδι.
Στρατηγική σύμπλευση στον αντιλαϊκό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης
Την ίδια ώρα, σε απόλυτο συγχρονισμό, η Κομισιόν θέτει και αυτή το ίδιο ουσιαστικά αντεργατικό πλαίσιο της επικείμενης διαπραγμάτευσης, καταρρίπτοντας το μύθο της κυβέρνησης ότι τα «σκληρά» μέτρα είναι έμπνευση μόνο του ΔΝΤ, που «ζητάει αίμα», ενώ τα άλλα μέρη του κουαρτέτου προσέρχονται με ηπιότερες προτάσεις.
Η ουσία είναι ότι αυτή η γραμμή, την οποία υπηρετούν από κοινού κυβέρνηση, εργοδότες, ΔΝΤ, Κομισιόν και πλειοψηφία ΓΣΕΕ, είναι εχθρική για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Είναι ο κοινός αντεργατικός παρονομαστής, για να ενταφιαστεί ό,τι έχει απομείνει από εργασιακά δικαιώματα.
Γι' αυτό πρέπει να βρει απέναντί της σύσσωμους τους εργαζόμενους. Συμβολή σ' αυτήν την κατεύθυνση αποτελεί το κάλεσμα Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων για την ανάπτυξη της πάλης στο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων και το σχέδιο νόμου που συντάχθηκε με πρωτοβουλία τους για τον ίδιο λόγο.
Απέναντι σε αυτήν την κυβερνητική πολιτική κανένα από τα άλλα κόμματα δεν αντέδρασε.
Εχει, βέβαια, αυτό την εξήγησή του.
Πώς να αντιδράσουν όταν ουσιαστικά η κριτική που ασκούν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, στην κυβέρνηση είναι ότι δεν προχωρά με ταχύτητα τις αναδιαρθρώσεις, όταν ο κ. Μητσοτάκης από το βήμα του ΣΕΒ δίνει διαβεβαιώσεις ότι η ΝΔ είναι το κόμμα της επιχειρηματικότητας, σε ένα κρεσέντο ανταγωνισμού με την κυβέρνηση για το ποιος είναι πιο πολύ με το κεφάλαιο;
Οταν η Ενωση Κεντρώων παίζει το γνωστό ρόλο του «λαγού» σε όλα τα αντιδραστικά μέτρα;
Οταν η ΧΑ σκίζεται για τη στήριξη της ελληνικής επιχειρηματικότητας, δηλαδή της ανάκαμψης των κερδών των καπιταλιστών;
Αυτή η στρατηγική τους σύμπλευση στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις, παρ' όλες τις γκρίνιες, τις υποκριτικές διαπιστώσεις για τη φτωχοποίηση του λαού, που όμως και αυτές αξιοποιούνται για να επιβεβαιώσουν την ανάγκη να επιταχυνθεί η προσπάθεια για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.
Καθολική "γαργάρα" για τις επικίνδυνες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ
Σε όλα τα ζητήματα της επικαιρότητας υπάρχει στρατηγική ταύτιση όλων των άλλων κομμάτων με εξαίρεση το ΚΚΕ.
Οι «ομηρικές αυτές μάχες», που διεξάγονται στη Βουλή και στα κανάλια, γίνονται μόνο για να συσκοτίσουν, να μπερδέψουν, να αποπροσανατολίσουν.
Η υπερπροβολή των αντιπαραθέσεων για τον εκλογικό νόμο, αλλά και για τις τηλεοπτικές άδειες, για το σκάνδαλο της «Siemens» υπηρετεί αυτήν την αποπροσανατολιστική τακτική, στην οποία μπορεί να πρωτοστατεί η κυβέρνηση, αλλά πολύ καλά την αξιοποιούν και τα άλλα κόμματα, πρωτίστως η ΝΔ, στην αγωνία της βέβαια να αναδειχθεί σε πιο καθαρόαιμο υπερασπιστή του μεγάλου κεφαλαίου.
Σε θέματα όπως είναι οι παραπάνω αντεργατικές μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζονται να έρθουν από φθινόπωρο ή οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, πρέπει να σημειώσουμε εδώ μέσα την εκκωφαντική συμφωνία των άλλων κομμάτων, που για ορισμένους εκφράζεται και με αφωνία, αν και κατά τ' άλλα, βγαίνουν εύκολα για να διαφωνήσουν με την κυβέρνηση σε σχέση μόνο με το μπόνους ή τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών που θα δοθούν.
Για παράδειγμα, στα τέλη της περασμένης βδομάδας πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία.
Οι αποφάσεις της αποτελούν κίνδυνο για τους λαούς, αφού στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν τον επιθετικό προσανατολισμό της λυκοσυμμαχίας αυτής στον ανταγωνισμό Αμερικανών και Ευρωπαίων με τους Ρώσους. Καταγράφουν, πέρα από τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, όξυνση των αντιθέσεων.
Μια πλευρά αυτών των οξυμένων ανταγωνισμών βλέπουμε αυτές τις μέρες με το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία και τις εξελίξεις στη γείτονα χώρα, ενώ υπάρχει κίνδυνος να συμπαρασύρουν σε περιπέτειες και την Ελλάδα και τις χώρες της ευρύτερης περιοχής.
Σε αυτήν τη Σύνοδο, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίστηκε πιο ΝΑΤΟική από τους ΝΑΤΟικούς, επιδεικνύοντας πρόθεση και διάθεση να στηρίξει όλα τα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Β. Αφρικής.
Γι' αυτήν τη στάση κανένα από τα άλλα κόμματα δεν είπε κουβέντα.
Φυσικά, καταλαβαίνουμε τη στάση τους, αφού όλοι ανεξαιρέτως θεωρούν απαραβίαστη τη συμμόρφωσή τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.
Αλλωστε, ο πρόεδρος της ΝΔ πάει αυτές τις μέρες ταξίδια στο εξωτερικό, ανάμεσα στα οποία και στο Ισραήλ, προκειμένου να επιβεβαιώσει την προσήλωση της ΝΔ στους στόχους γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας για λογαριασμό της αστικής τάξης, που επίσης πολύ καλά υπηρετεί προς το παρόν και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κανένα από τα κόμματα του κεφαλαίου δεν έβγαλε ούτε ένα σχόλιο για τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ.
Η ναζιστική, υπόδικη για σοβαρά εγκλήματα ΧΑ, που κοροϊδεύει τους οπαδούς της δεξιάς με εθνικιστικές κορόνες, κάνει «γαργάρα», τόσο τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, όσο και την εμπλοκή της Ελλάδας στα σχέδια που υπονομεύουν τα ελληνικά λαϊκά κυριαρχικά δικαιώματα.
Χαρακτηριστική και η σύμπλευση ενάντια στην πρόταση του ΚΚΕ για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά
Ενα ακόμα, όμως, πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της στρατηγικής τους σύμπλευσης είναι η κοινή επί της ουσίας στάση απόρριψης - με διαφορετική βεβαίως επιχειρηματολογία που αποδεικνύει και τον διαφοροποιημένο ρόλο που έχει κάθε πολιτική δύναμη εδώ μέσα - που κράτησαν όλα τα υπόλοιπα κόμματα στη συζήτηση της πρότασης νόμου του ΚΚΕ για την ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Εδώ συντάχθηκαν όλοι με τα συμφέροντα των τραπεζών, την προστασία των ομίλων, χαρακτηρίζοντας «ανεδαφική», «μη ρεαλιστική» την πρόταση.
Οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι ενδιαφέρουσα, όμως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή λόγω των οικονομικών συγκυριών...
Εκαναν προσπάθεια να απαξιώσουν αυτήν την πρόταση ότι απευθύνεται δήθεν σε πλούσιους.
Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης, τελικά.
Αντιμετωπίζουν υποτίθεται οι ίδιοι τη φτώχεια, με κάποια ψίχουλα ελεημοσύνης των διάφορων «κοινωνικών προγραμμάτων» και αρνούνται το πλαίσιο δικαιωμάτων και προστασίας όπως προβλέπουν οι συγκεκριμένες προτάσεις του ΚΚΕ, που δίνουν πραγματική ανακούφιση, πραγματική λύση στο πρόβλημα.
Από την πλευρά της, η ΝΔ ξεκαθάρισε ότι δεν μπορεί να στηρίξει την πρόταση του ΚΚΕ, ενώ το ΠΑΣΟΚ παρ' όλο που δήλωσε ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι θετική και επίκαιρη, ωστόσο την απέρριψε.
Το Ποτάμι και η Ενωση Κεντρώων ανέλαβαν το ρόλο της επίθεσης στο ΚΚΕ, υπερασπιζόμενοι την κυβέρνηση με αντίστοιχα ψευδοεπιχειρήματα.
Από την άλλη, στην αντιπαράθεση για τις τηλεοπτικές άδειες δεν αμφισβητείται από κανέναν από τους εμπλεκόμενους στον καβγά η πρόσδεση των ΜΜΕ σε μεγάλα συμφέροντα, σε επιχειρηματικούς ομίλους.
Κάθε άλλο. Το πραγματικό αντικείμενο της διαπάλης είναι το πώς θα γίνει το ξαναμοίρασμα της «πίτας» ανάμεσα στους ενδιαφερόμενους επιχειρηματικούς ομίλους, με θύματα κι εδώ πάλι τους εργαζόμενους στα Μέσα.
Ενα μοίρασμα πίτας δηλαδή, που έχει άμεσες οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις. Οικονομικές γιατί αφορά την αναδιάταξη των επιχειρηματικών ομίλων και το μοίρασμα της διαφημιστικής «πίτας» και πολιτικές, γιατί προφανώς η διαδικασία συνδέεται, από τη μία, με την προσπάθεια της κυβέρνησης να περιορίσει τα αντιπολιτευόμενα σε αυτήν ΜΜΕ, από την άλλη, από την πλευρά της αντιπολίτευσης, να αποσπάσει τη στήριξη ΜΜΕ στην πορεία διεκδίκησης της διακυβέρνησης αύριο.
Ο πραγματικός στόχος του εκλογικού νόμου και η ουσία των διαφωνιών
Για να έρθουμε και στο επίμαχο.
Στο ζήτημα του εκλογικού νόμου, για παράδειγμα, οι διαφωνίες κινούνται γύρω από τον άξονα «εξασφάλιση της κοινοβουλευτικής και κυβερνητικής σταθερότητας».
Ο εκλογικός νόμος στόχο έχει να διασφαλίσει την ομαλότητα στην κυβερνητική εναλλαγή και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για ακόμα μεγαλύτερη συναίνεση στο πολιτικό σύστημα, προκειμένου απρόσκοπτα και με ευρύτερο καταμερισμό, αυτήν τη φορά, ευθύνης ανάμεσα στα κόμματα της ΕΕ και του κεφαλαίου, για να προχωρούν ευκολότερα, γρηγορότερα οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις.
Αυτονόητα, τελικός αποδέκτης αυτού του κλίματος συναίνεσης είναι ο λαός, τον οποίο όλοι, κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση, τον θέλουν στρατευμένο στο στόχο αυτής της ανάκαμψης, που προϋποθέτει θυσίες χωρίς τέλος από την πλευρά του.
Βεβαίως, ο άξονας αυτός είναι κοινά αποδεκτός απ' όλους, η διαφωνία έγκειται στο πώς αυτή θα επιτευχθεί και βεβαίως ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε αυτήν τη διαδικασία.
Τα άλλα κόμματα, δηλαδή, που ασκούν κριτική σε πλευρές της κυβερνητικής πρότασης, ξεκινάνε από το κατά πόσο στην εφαρμογή του ο εκλογικός νόμος μπορεί να υπηρετήσει την κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα, για να συνεχιστούν πάλι οι ίδιες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Πάνω σε αυτά ξετυλίγεται αυτό το μεγάλο παζάρι ανάμεσα στα διάφορα αστικά κόμματα, που δεν αφορά απλώς τις διατάξεις του εκλογικού νόμου, αλλά επεκτείνεται σε μελλοντικές κυβερνητικές συνεργασίες μεταξύ σας.
Ο διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης, να συγκεντρώσει τις 200 ψήφους που απαιτούνται για να ισχύσει ο νόμος από τις αμέσως επόμενες εκλογές, ήταν περισσότερο και κυρίως για να δώσει την εικόνα μιας πλατιάς συναίνεσης πάνω σε μια «εμβληματική», όπως την παρουσιάζει, πρωτοβουλία.
Μια πρωτοβουλία που θέλει να την κάνει για να χρυσώσει και λίγο το χάπι σε αρκετούς δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της, αφού όλα τα άλλα που είχε υποσχεθεί στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα τα προηγούμενα χρόνια, ούτε στο όνειρό τους δεν πρόκειται να τα δουν οι εργαζόμενοι της πατρίδας μας.
Ετσι νομίζει ότι βρίσκει «σωσίβιο» στην πρόταση για τη θέσπιση του νέου εκλογικού νόμου.
Το ΚΚΕ, είναι το μόνο κόμμα που κράτησε σταθερή, συνεπή και ξεκάθαρη θέση από την αρχή της συζήτησης. Και όσον αφορά στο γενικό πολιτικό σκεπτικό, το οποίο το παρουσιάσαμε και χτες και σήμερα αναλυτικά εδώ στην Ολομέλεια, και σε ό,τι έχει να κάνει με τον ίδιο τον εκλογικό νόμο που προτείνει η κυβέρνηση.
Οπως, λοιπόν, έχουμε κάνει σαφές από την αρχή και επί της αρχής και επί των άρθρων, εμείς τασσόμαστε υπέρ και υπερψηφίζουμε συγκεκριμένα άρθρα, τα άρθρα 1 (για την ψήφο στα 17), 2 (κατάργηση του μπόνους), 4 (διευθέτηση εδρών και περιφερειών) και 5 (ισχύς του νόμου από τις επόμενες εκλογές, αν συγκεντρώσει 200 ψήφους). Καταψηφίζουμε το άρθρο 3, με το οποίο διατηρείται το πλαφόν 3% για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή και ζητά από τους βουλευτές να υπερψηφίσουν στην ονομαστική ψηφοφορία την τροπολογία που έχει καταθέσει για αυτό το ζήτημα το ΚΚΕ.
Κοινός τους καημός η "πολιτική σταθερότητα" για απρόσκοπτη υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής
Στρέφοντας τα πυρά της περισσότερο προς τη ΝΔ και προσπαθώντας να προσεταιριστεί το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση προσπαθεί να προσδώσει στη διαμάχη για τον εκλογικό νόμο το χαρακτήρα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο «φως» και στο «σκότος».
Ετσι, οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ του σχεδίου νόμου υπηρετούν για την κυβέρνηση την πρόοδο, ενώ όσοι την απορρίπτουν ή την κατακρίνουν, ταυτίζονται με τη συντήρηση. Είναι όμως έτσι;
Η απάντηση από την πλευρά του ΚΚΕ είναι κατηγορηματικά όχι.
Ανεξάρτητα από τις διαφωνίες τους στα επιμέρους, κυβέρνηση και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης ταυτίζονται στο εξής βασικό:
Το εκλογικό σύστημα θα πρέπει να υπηρετεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα, ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα, με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση η εφαρμογή μέτρων και πολιτικών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και που βέβαια γι' αυτά θα ματώνει συνεχώς ο ελληνικός λαός.
Αυτή η κοινή τους αντίληψη είναι η βάση για τα παζάρια που κάνουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί τον εκλογικό νόμο που προτείνει ως καταλύτη για κυβερνήσεις συνεργασίας. Θεωρεί ότι και μ' αυτόν τον τρόπο διαχέεται σε περισσότερα κόμματα η ευθύνη για τη διεύθυνση και την άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει.
Ολα αυτά, βέβαια, για να μεταφράζεται ευκολότερα και με μεγαλύτερη ευρύτητα η πολιτική συναίνεση σε συμφωνία, ανοχή και συνενοχή του λαού μας στην πολιτική που τον τσακίζει. Αυτό εννοούν όταν μιλάνε για «κοινωνική συνοχή και ειρήνη».
Μήπως, όμως, η ΝΔ έχει διαφορετική άποψη για τους σκοπούς που θα πρέπει να υπηρετεί ένας εκλογικός νόμος; Οχι, βέβαια.
Το επαληθεύουν με όσα είπαν χτες και σήμερα οι βουλευτές της ΝΔ. Ο καημός τους, όπως και του ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική σταθερότητα, αποτυπωμένος στην άλλη όψη του ίδιου αντιλαϊκού νομίσματος.
Και τα άλλα κόμματα εκφράζουν επιμέρους ενστάσεις, στη βάση της αγωνίας τους για το πόσο η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα.
Βέβαια, τους κατανοούμε, αφού οι θέσεις αυτές δεν είναι άσχετες με τις γενικότερες ανακατατάξεις, με τις διεργασίες στο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς και την πρόθεσή τους για αναβάθμιση του ρόλου τους στην ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος με το ένα ή το άλλο εκλογικό σύστημα.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο χώρο της λεγόμενης δεξιάς, από τη ΝΔ έως τη ΧΑ.
Υπερασπιζόμαστε την απλή και "ανόθευτη" αναλογική - Αποκαλύπτουμε τη σκοπιμότητα της συζήτησης
Το ΚΚΕ με σταθερότητα και συνέπεια υπερασπίζεται τη θέση για απλή και «ανόθευτη» αναλογική.
Η θέση αυτή περιέχεται και στην τροπολογία - προσθήκη που κατέθεσε στο κυβερνητικό νομοσχέδιο για τον εκλογικό νόμο, ζητώντας την καθιέρωση της απλής αναλογικής, με κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών και του πλαφόν 3%.
Ταυτόχρονα, όμως, θα συνεχίσουμε να αποκαλύπτουμε στο λαό τη σκοπιμότητα όλης αυτής της συζήτησης που έχει ανοίξει, τις διεργασίες που πυροδοτεί ή διευκολύνει, για λογαριασμό πάντα της αστικής τάξης, των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της.
Το κυριότερο, είναι να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι όποιο σύστημα κι αν ισχύσει, οι κυβερνήσεις που θα προκύπτουν, πολυκομματικές ή μονοκομματικές, θα εφαρμόζουν πολιτικές και μέτρα σε βάρος του, εάν δεν αλλάξει ριζικά η κατάσταση.
Και όταν θα σηκώνει το κεφάλι, θα του τη λένε κι από πάνω, ότι ο ίδιος τους ψήφισε και ότι εκφράζουν αθροιστικά την... πλειοψηφία. Οπως γίνεται, δηλαδή, μέχρι σήμερα.
Σε αυτήν την αντιλαϊκή συγχορδία των αστικών κυβερνήσεων συνεργασίας, το μόνο σίγουρο είναι ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να υποκύψει. Δεν πρόκειται ποτέ να προδώσουμε τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, να δώσουμε χέρι βοηθείας στους δυνάστες και εκμεταλλευτές του ελληνικού λαού με βάση τις πολιτικές που εφαρμόζουν.
Το «κλειδί» για το λαό δεν βρίσκεται στο εκλογικό σύστημα και κατ' επέκταση στην κάλπικη κάλπη και στην κυβερνητική εναλλαγή ίδιας κοπής, διαχειριστών δηλαδή της αντιλαϊκής πολιτικής, ανεξάρτητα αν αυτή θα αφορά ένα, δύο ή περισσότερα κόμματα.
Το «κλειδί» βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης του λαού μέσα στους τόπους δουλειάς, στο σπάσιμο του φόβου, της μοιρολατρίας, της λογικής των μειωμένων απαιτήσεων. Βρίσκεται στο ορμητικό πέρασμα του ελληνικού λαού πραγματικά στο προσκήνιο, με ισχυροποίηση παντού του ΚΚΕ.
Κυρίες και κύριοι,
Απ' όλα τα προηγούμενα, προκύπτει ένα ασφαλές συμπέρασμα: Οτι στην Ελλάδα συγκρούονται δύο διαφορετικοί δρόμοι.
Ο ένας είναι ο δρόμος της στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που περνάει μέσα από τη διάλυση όλων όσα έχουν μείνει όρθια από δικαιώματα, την ολόπλευρη στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων, φυσικά με βάση την πολιτική, τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Το δρόμο αυτό υπερασπίζονται όλα τα άλλα κόμματα, παρά τις διαφορές και τις αντιθέσεις τους.
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ανασύνταξης του κινήματος και της Λαϊκής Συμμαχίας, της σύγκρουσης με τη στρατηγική και την εξουσία του κεφαλαίου και τις συμμαχίες του. Είναι ο δρόμος υπεράσπισης των άμεσων ζωτικών και μελλοντικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ο δρόμος που θα οδηγήσει στην απαλλαγή του λαού από τη ζωή χωρίς δικαιώματα, απ' τη ζωή με ψίχουλα, από την εκμετάλλευση, από τον κίνδυνο πολέμων, με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.

Γι' αυτόν το δρόμο παλεύει με συνέπεια και ανυποχώρητα το ΚΚΕ.